Krzyż nie jest wynalazkiem żydowskim. Istniał już w innych religiach. W Laponii przedstawiał drzewo wszechświata, które łączyło mity różnych światów. U Egipcjan uważano go za symbol życia i akt zapładniający słońce. Na Bliskim Wschodzie symbolizował centrum wszechświata i panującą nas nim moc słońca. W Babilonii był symbolem słońca, podobnie w Asyrii. W kulturze grecko-rzymskiej – symbolem wszechświata, jego podstawą (według Platona). W Indiach krzyż był symbolem szczęścia, dobrobytu, płodności i długiego życia. W Chinach to również znak błogostanu, pomyślności i szczęścia. W Ameryce prekolumbijskiej był krzyż symbolem deszczu oraz jego bóstwem. U Germanów wskazywał zaś słońce i światło. Krzyż był zatem znakiem kosmosu. Gwarantował błogosławieństwo, życie i szczęście.
Ale to także narzędzie zbrodni i wykonywania kary śmierci. ...
Czytania: 1Tm 4,12-16; Ps 111 (110), 7-8. 9. 10 (R.: por. 2a), Mt 11,28; Łk 7,36-50
Czytania: Mdr 4,7-15 lub 1J 2,12-17; Ps 148, 1b-2. 11-12. 13-14c (R.: por. 13a); Mt 5,8; Łk 2,41-52
Prawda nie tylko wiedzie do wolności, ale jest również bezpośrednią drogą do samego Boga. Bez prawdy nie potrafimy rozróżniać dobra i zła. Jeżeli nie szukamy prawdy, stajemy się pełnymi lęku niewolnikami, którzy tylko udają, że naprawdę żyją.
Najpierw spustoszyli klasztor w Pelplinie, później zajęli Tczew. Następnie stanęli na gdańskiej Biskupiej Górce, skąd oczom ich ukazał się potężny Bałtyk. (...) W ciężkich zbrojach, z mieczami u boku postanowili… pójść na plażę.
Jest taka powieść „Mały Książę odnaleziony” opowiadająca o powrocie Małego Księcia na Ziemię w celu znalezienia ratunku przed drapieżnym tygrysem, który zagnieździł się na jego planecie. Ostatnio byłam świadkiem nie takiego książkowego, ale całkiem realnego nietypowego powrotu.
Powinienem napisać o nim poemat.
Albo wykuć w dziesięciometrowej skale posąg Michaela, człapiącego swoim drobnym kroczkiem przez knajpę i niosącego talerzyk z tym cudem.
