Czytania: Dz 13, 26-33; Ps 2,6-7. 8-9. 10-12a (R.: por. 7); J 14,6; J 14,1-6
Wspaniała jest dziś Ewangelia! W niej Jezus ukazuje prawdę o swym posłannictwie i swym powrocie do Ojca, ale też i o swej trosce o uczniów. Słowa pożegnania zasmuciły uczniów i zatrwożyły ich. Jezus zachęca ich do zaufania Mu. Odchodzi, to prawda, ale powróci i wtedy uczniowie jeszcze bardziej się rozradują. Odejście bowiem Jezusa służy przygotowaniu dla nich miejsc w niebie.
Przebywając z Jezusem, uczniowie poznali dobrze troskę, jaką On ich otaczał. Wszystko, co czynił, było przepełnione troską o ich radość i o życie szczęśliwe już tu, na ziemi. Bazując na tym doświadczeniu, powinni więc wierzyć słowom Jezusa, a także mieć pewność, że tę troskę zachowa też i po odejściu.
Ludzka chwiejna wiara jest często powodem niepewności. Tak też było u uczniów Jezusa. Ta niepewność zostaje wypowiedziana przez Filipa: „Nie wiemy dokąd idziesz”. W odpowiedzi Jezus zapewnia, że wszystko poznają, jeśli dobrze wpatrzą się w Jego osobę i dzieła. Drogą dla każdego, kto dąży do osiągnięcia swego ostatecznego celu, jest ziemskie życie Jezusa. Prawdą – Jego nauka przekazana w Ewangelii. Życie natomiast otrzymuje się przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Czy moja wiara jest oparta o to zapewnienie?
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012