Czytania: Dz 25,13-21; Ps 103 (102), 1b-2. 11-12. 19-20ab (R.: por. 19a); Por. J 14,26; J 21,15-19
Dziś w Ewangelii opisana jest rozmowa Jezusa ze św. Piotrem. Piotr zaparł się Jezusa w Wielki Czwartek. Jezus przed swym wniebowstąpieniem daje mu możliwość wyznania miłości. Wymaga od niego jednak nie tylko zwykłej miłości, ale całkowitego oddania. Jest to dobrze wyrażone w języku greckim przez wykorzystanie dwóch odmiennych słów, używanych na opisanie miłości. Filotea – oznacza miłość jako poufałą przyjaźń, a agape – pełne miłości oddanie.
Swoją miłość do Jezusa św. Piotr okazał głosząc Ewangelię. Swoje oddanie pełne miłości bez granic potwierdził składając Bogu w ofierze swe życie na krzyżu, tak jak wcześniej to uczynił dla niego Jezus.
Opowiadanie dzisiejszej Ewangelii jest obrazem powrotu człowieka do Boga. Chodzi o człowieka, który przez grzech oddalił się od Boga. Św. Piotr zgrzeszył swym zaparciem się Jezusa. Przez okazanie jednak żalu (zob. Mk 14,72) powraca do pierwotnego zjednoczenia z Jezusem. Ten zaś nie wypomina Piotrowi popełnionego grzechu, ale go przywraca do przydzielonej mu uprzednio funkcji. Jezus jest wyrozumiały i cierpliwy.
Czyż to postępowanie Jezusa nie jest pocieszeniem dla nas, dodaniem nam odwagi? W ludzkiej słabości, podobnie jak św. Piotr, jesteśmy często narażeni na upadek. Jezus jednak jest gotowy na przebaczyć, jeśli tylko okażemy żal, a wyznając winę zapewnimy Go o miłości.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012