Czytania: Dz 22,30; 23,6-11; Ps 16 (15), 1b-2a i 5. 7-8. 9-10. 11 (R.: por. 1b); J 17,21; J 17,20-26
Często zapominamy, że Jezus troszczy się o nasze życie w wierze, tak samo, jak troszczył się o swych uczniów. Św. Jan, przekazując w Ewangelii modlitwę Jezusa, przypomina, że Jezus wstawia się za nami u Ojca. Jezus prosi Ojca o szczególną łaskę, o dar jedności: „aby wszyscy stanowili jedno, aby i oni stanowili w Nas jedno”. Te słowa ukazują troskę Jezusa o to, aby ci, którzy przyjmą Jego naukę, żyli w zgodzie.
Jezus znał ludzką skłonność do kłótni, zazdrości i uporu. Mówi o tym Ewangelia. Skłonność ta blokuje siłę słów Jezusa. Jak więc może świat poznać Jezusa i przyjąć Ewangelię, jeśli uczniowie będą żyli w niezgodzie? Tylko przez jedność w miłości, posłannictwo chrześcijan stanie się skuteczne w świecie. Jeśli ta jedność będzie widoczna, wtedy ludzie słyszący Ewangelię uwierzą. Więcej, poznają, że Jezus jest naprawdę Synem Bożym, że głosił Ewangelię miłości i przebaczenia, i że ta miłość jest też gwarantem obecności Jezusa. Sam bowiem zapewnił, że gdzie ludzie są zjednoczeni w zgodzie i miłości, tam On sam jest obecny (zob. Mt 18,19-20).
Prośmy więc o miłość w naszych sercach, abyśmy naszym życiem mogli ukazywać ludziom nasze zjednoczenie z Bogiem.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012