Czy Bóg jest dobrem dla człowieka? Człowiek nie jest niczym nieograniczoną pełnią bytu, nie jest Bogiem. Żadna przemiana ekonomiczno-społeczna, żadne rozwiązanie polityczne, żaden postęp naukowo-techniczny i medyczny, żadne zabiegi biotechnologiczne, żaden system edukacyjny, żadna psychoterapia nie sprawią, że człowiek stanie się Bogiem. Człowiek jest i będzie na wiele sposobów ograniczony. Niedoskonałością naznaczona jest ludzka aktywność, losem człowieka jest cierpienie i śmierć.
Człowiekowi jako bytowi osobowemu nie wystarczają do życia konteksty nie-osobowe. Pośród rzeczy (przedmiotów martwych), ale i pośród bytów ożywionych – roślin i zwierząt – czuje się poniekąd samotny. Jest w stanie żyć po ludzku tylko w kontekstach osobowych. Tylko pomiędzy osobami możliwe jest osobowe przebywanie – wspólnota dialogu i miłości.
Jednak i międzyludzkie relacje nie przynoszą człowiekowi spełnienia. Człowiek szuka mocniejszych i niezawodnych osobowych uzasadnień. Chce bardziej kochać – tak, by dać siebie całego i być przyjętym w całości, i chce być bardziej niż dotąd kochany. Inaczej mówiąc, człowiek poszukuje szczęścia bez granic, a tej pełni szczęścia na ziemi nie osiąga, bo wszystko, co jest na ziemi, nawet ludzkie konteksty osobowe, nie jest absolutne, nie jest bez granic, a przeciwnie – jest ograniczone w swej doskonałości. To otwarcie na to, co bez granic, co absolutne, jest – w świetle prawdy o istnieniu Boga – otwarciem na Boga.
Prawdę o ludzkim pragnieniu szczęścia jako nieuświadomionym pragnieniu Boga znakomicie oddał w powszechnie znanych słowach św. Augustyn: „Stworzyłeś nas bowiem [Panie] jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie” (Wyznania I, 1).
ks. Piotr Moskal
„Pielgrzym” [24 i 31 grudnia 2023 R. XXXIV Nr 26 (889)], str. 33.
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
