Tytuł niniejszego felietonu pewnie nasunie czytelnikom wspomnienie przeboju sprzed lat, którego refren brzmiał: „Nie mogę Ci wiele dać, bo sam niewiele mam”. Właśnie o dawaniu mówił niedawno zaproszony do Polski renomowany niemiecki psychiatra i neurobiolog, prof. Manfred Spitzer.
Według tego naukowca, aby poprawić długość i kondycję swojego życia w podeszłym wieku, nie trzeba sięgać po krzyżówki czy inne rozrywki umysłowe, lepiej oddać się wychowaniu wnuków czy działalności w ramach wolontariatu. Kontakt osobowy z drugim człowiekiem i budowanie więzi to czynniki, które przedłużają nam życie.
Można mieć naprawdę niewiele, a czynić wiele dobra. Przekonują o tym choćby te osoby, które zdecydowały się oddać swoje włosy dla fundacji działających na rzecz osób chorych na raka. Jak piszą organizatorzy akcji związanej z oddawaniem włosów na cele charytatywne, „obecnie w Polsce peruki z naturalnych włosów są tylko częściowo refundowane przez NFZ, a dopłata do nich jest wyjątkowo wysoka”. Dlatego każdy, kto chce obciąć włosy, może to zrobić w dobrym celu – na peruki dla dzieci lub dla kobiet w trakcie chemioterapii. W akcji może wziąć udział każdy, kto ma min. 25 cm włosów do ścięcia i zmieniając swój wygląd, chce zrobić coś dobrego dla innych. Pozyskane w ten sposób włosy stają się surowcem na peruki, które są przekazywane za darmo osobom walczącym z rakiem. Dzięki temu mogą one wyglądać, a przez to czuć się znacznie lepiej, dzięki czemu mają więcej siły do walki o zdrowie.
Do akcji przyłącza się wiele osób z całej Polski, ale chyba najbardziej chwytają za serce gesty dzieci, które rozpowszechniają ideę oddawania włosów w swoich szkołach. One naprawdę mają niewiele, a jednak ofiarują dla innych coś bardzo cennego. „Włosy szybko odrosną, a ja mogłam pomóc chorym dzieciom” – powiedziała pewna dziewczynka po wyjściu od fryzjera.
Zofia Pomirska
„Pielgrzym” 2017, nr 1 (707), s. 32
