Rozpoczynamy cykl prezentujący sylwetki Błogosławionych, Sług Bożych i przyjaciół osób chorych, zasłużonych w polskiej Służbie Zdrowia. Pierwszą z nich jest postać błogosławionej siostry, lekarz Ewy Noiszewskiej.
Bogumiła – takie imię otrzymała na chrzcie świętym. Urodziła się 11 maja 1885 roku w Osaniszkach na Wileńszczyźnie. Była najstarszą córką z jedenaściorga dzieci Kazimierza Noiszewskiego, wybitnego okulisty i profesora Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz Marii z domu Andru-szkiewicz. Studia medyczne rozpoczęła w 1903 roku w Petersburgu i ukończyła je z wyróżnieniem w 1914. W czasie pierwszej wojny światowej pracowała w lazaretach. W 1919 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia NMP, a śluby wieczyste złożyła w 1927. Pełniła następnie obowiązki lekarza zgromadzenia, pracując kolejno w gimnazjum w Jazłowcu i Słonimiu jako nauczycielka i wychowawczyni. Jej duchowym przewodnikiem był Sługa Boży ks. biskup Zygmunt Łoziński. Starała się w ciągu całego swego życia realizować zasadę, której nauczał bp Łoziński, że świętości trzeba szukać w każdym miejscu, w każdej chwili i w każdej sytuacji.
Po wybuchu II wojny światowej – wrażliwa na potrzeby bliźnich, skromna i skora do pomocy – pomagała wszystkim potrzebującym, głodującym, rodzinom więźniów i zamordowanych. Na terenie klasztoru ukrywała Żydów. Została aresztowana 18 grudnia 1942 roku przez gestapo, a następnego dnia rozstrzelana razem z ks. Adamem Sztarkiem i s. Marią Martą od Jezusa Kazimierą Wołowską na Górze Pietralewickiej koło Słonimia. Pochowana została w zbiorowej mogile.
Oto jedno ze świadectw charakteryzujące życie bł. siostry Ewy: „Siostra Ewa była prawdziwym lekarzem i opiekunką chorych, zgodnie mówiono o niej, że była dobrym i wybitnym lekarzem, że trafnie stawiała diagnozy, potrafiła leczyć prostymi środkami. Leczyła nie tylko w domu, w którym pracowała. W miesiące wakacyjne – na prośbę przełożonej generalnej – objeżdżała domy zakonne, by także inne siostry zbadać, skierować na operacje czy też dłuższe leczenie specjalistyczne. Siostra udzielała porad lekarskich także osobom, które przychodziły do furty klasztornej. Byli to nie tylko Polacy, ale również Ukraińcy czy Żydzi. W ciężkich i nagłych przypadkach opuszczała klasztor, by udzielić pomocy lekarskiej w potrzebie. Leczyła ludzi ziołami, robiła opatrunki, często dawała im herbatę i zupę. Była bardzo pogodna i wszystko, co robiła, robiła z dobrocią. Gdy bolał opatrunek – mówiła, że teraz boli, a resztę zostawmy Panu Bogu. On prawdziwy Lekarz” (wypowiedź Marii Wiśniewskiej).
Ewa Noiszewska została beatyfikowana 13 czerwca 1999 roku w Warszawie przez Jana Pawła II w grupie 108 błogosławionych męczenników II wojny światowej.
Błogosławiona siostra Ewa Noiszewska, której wizerunek i relikwie peregrynują przez diecezję, rozpoczyna piękny orszak przyjaciół chorego człowieka i Pana Jezusa.
ks. Józek Pick
„Pielgrzym” 2016, nr 19 (699), s. 33
