Św. Dorota z Mątów zaliczana jest do grona najwybitniejszych mistyków Kościoła katolickiego okresu średniowiecza, którzy ukształtowali cywilizację europejską po jej wyjściu z pogaństwa i ukierunkowali ją na krzyż i dekalog.
Św. Dorota wyróżnia się z grona wielkich mistyczek swojej epoki tym, że pochodziła z ludu, była niepiśmienna i w oczach jej współczesnych żyła na krańcu świata. 9 stycznia 1976 roku papież Paweł VI zatwierdził dekret Kongregacji do spraw beatyfikacji i kanonizacji stwierdzający heroiczność życia św. Doroty oraz istnienie jej kultu od niepamiętnych czasów. Tym samym została ona uznana przez Kościół za świętą. Zgodnie z obowiązującą w Polsce wykładnią „można ją wzywać jako świętą lub błogosławioną. W Polsce przyjęło się określenie błogosławiona” (ks. Dariusz Sonak, „Daj mi nowe serce!”).
Dorota z Mątów to jedyna osoba z Polski Północnej uznana przez Kościół za świętą. Na świat przyszła 24 stycznia 1347 roku w Mątowach na Żuławach Malborskich w państwie krzyżackim. Jej ojciec najprawdopodobniej był Holendrem, a matka miejscową Słowianką. Mała Dorota od najmłodszych lat – wzorem rodziców – była bardzo pobożna. Marzyła o życiu zakonnym, żarliwie praktykowała modlitwę i zdradzała objawy mistycyzmu dziecięcego. (…)
Julian Skelnik
Więcej przeczytasz w 2. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [23 i 30 stycznia 2022 R. XXXIII Nr 2 (839)]
TUTAJ można zakupić najnowszy (02/2022) numer dwutygodnika „Pielgrzym”:
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/Pielgrzym-22022/287
