X NIEDZIELA ZWYKŁA i XI NIEDZIELA ZWYKŁA
X NIEDZIELA ZWYKŁA
‘Awonot i hamartemata – o winach i grzechach
Jak diabeł atakuje człowieka?
Wszystko zaczęło się w raju. Wskutek niewierności Bogu prarodzice zostali zeń wygnani. A sprawcą, który nakłonił ich do złamania zakazu w ogrodzie Eden, był diabeł, który pojawił się pod postacią węża. Również on został ukarany przez Stwórcę. Pan zapowiedział, że zawsze będzie trwała nieprzyjaźń między diabłem a rodzajem ludzkim, i ostatecznie poniesie on klęskę ze strony potomstwa Ewy. Pan rzekł do kusiciela: „ono ugodzi cię w głowę, a ty ugodzisz je w piętę” (Rdz 3,15). W ramach trwającej od tego momentu walki Zły atakuje ludzi w dwojaki sposób: zachęca (kusi) człowieka, by ten popełnił grzech, oraz próbuje zawładnąć nim poprzez opętanie. W pierwszym przypadku grzesznik może liczyć na Boże miłosierdzie, wołając wraz z psalmistą: „Jeśli zachowasz pamięć o grzechach [hebr. ‘awonot], Panie, Panie, któż się ostoi” (Ps 130,3). Wyznawszy swe winy w sakramencie pokuty, odchodzi wolny. Sam Chrystus wyraźnie zapewnił: „Wszystkie grzechy [gr. hamartemata] i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone” (Mk 3,28) (z wyjątkiem grzechu przeciw Duchowi Świętemu). W drugim przypadku (w przypadku opętania) potrzebne są egzorcyzmy. Sam Jezus wyrzucał złe duchy, co sprowokowało nielogicznie myślących faryzeuszy do oskarżenia Go o współpracę z szatanem (czyli z Belzebubem). Całe życie człowieka jest jedną wielką walką między dobrem i złem. Najważniejsze, aby jak najczęściej zwyciężać, bo dla zwycięzcy przygotowany jest „dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie” (2 Kor 5,1).
XI NIEDZIELA ZWYKŁA
Joneqet i klados – o życiodajnej gałęzi
Za obrazem gałęzi kryje się prawda o Królestwie Bożym
Prorok Ezechiel przywołuje pełne pociechy dla Izraela słowa Boga, który zasadzi młodą, urwaną wcześniej z wierzchołka wysokiego cedru gałązkę (hebr. joneqet), a ta rozrośnie się w potężne drzewo (por. Ez 17,22). Jest to proroctwo dotyczące Mesjasza i Królestwa Bożego, które On obwieści. Zapowiedź ta zaczęła się spełniać wraz z przyjściem na świat Jezusa z Nazaretu, który okazał się być tymże Mesjaszem. Nasz Pan próbował obrazowo wyjaśnić swoim słuchaczom, czym jest Królestwo Boże i na czym polega jego funkcjonowanie. Nauczał o nim przede wszystkim w przypowieściach. Jedną z nich jest przypowieść o ziarnku gorczycy. Najmniejsze spośród ziaren wrzucone w ziemię wyrasta i staje się dużym krzewem. Podobnie Królestwo Boże może na początku wydawać się niepozorne, ale z czasem widać jego potęgę i wielkość. Do tego jest ono bardzo pożyteczne i daje wiernym schronienie, co obrazuje przykład gałęzi (gr. klados), w których ptaki zakładają swe gniazda (por. Mk 4,32). Królestwo Boże jest rzeczywistością częściowo ziemską, częściowo niebiańską. W pełni będziemy mogli je dostrzec po drugiej stronie życia. Św. Paweł porównuje nasze życie doczesne do pielgrzymowania, którego celem jest spotkanie z Panem (por. 2 Kor 5,6). Tu, na ziemi, powinniśmy starać się o to, by po śmierci wejść do Królestwa Bożego i przebywać w nim na wieki. Wówczas, jak ufamy – idąc za obrazami podanymi przez psalmistę – zostaniemy „zasadzeni w domu Pańskim” w niebie i rozkwitniemy „na dziedzińcach naszego Boga” (Ps 92,14).
Więcej przeczytasz w 12. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [9 i 16 czerwca 2024 R. XXXV Nr 12 (901)], str. 6-7.
Fot. Pixabay.com
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
