Liturgia słowa z czwartku: Dz 15, 7-21; Ps 96 (95), 1-2. 3 i 10 (R.: por. 3); J 10, 27; J 15, 9-11.
(J 15, 9-11 – z Biblii Tysiąclecia)
9 Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! 10 Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. 11 To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.
Rozważanie:
(…) słowa, które Jezus w dzisiejszej Ewangelii kieruje do nas, pouczają, na czym polega radość życia ludzkiego. Przyczyną pełnej i doskonałej radości, mówi Jezus, jest miłość Boża. Jeżeli nasza ludzka miłość ma być pełna radości, musi być przeniknięta miłością Bożą. Tylko miłość Boża może w pełni rozradować serce ludzkie.
Do miłości Bożej dochodzimy przez doskonałe zachowywanie Bożych przykazań. Wzór, jak należy to czynić, dał sam Jezus. On trwa w miłości Bożej, ponieważ zachowywał przykazania Boże. W ten sam sposób dochodzimy do miłości i my. Miłość bowiem, o której Jezus mówi, jest jedna. Jest nią miłość Ojca do Jezusa. Ta miłość Ojca przechodzi w Jezusie na uczniów, którzy z kolei, przez uległe posłuszeństwo, odwzajemniają się miłością Jezusowi. To właśnie miłość wzajemna jest źródłem radości uczniów i istotnym warunkiem ich zażyłej przyjaźni z Jezusem. Ten wzór miłości prawdziwego ucznia Jezusa jest krańcowy i bezgraniczny. Jest nim sam Jezus, który daje swoje życie za swych przyjaciół. Do takiej właśnie miłości Jezus powołał swoich uczniów. Ich życie przyniesie trwały owoc i ich modlitwy zostaną wysłuchane tylko wtedy, gdy będą pielęgnować miłość wzajemną i będą wzrastać w niej.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012