Czytania: Wj 20,1-17; Ps 19 (18), 8-9. 10-11 (R.: por. J 6,68c); Por. Łk 8,15; Mt 13,18-23
W dzisiejszej Ewangelii jest wyjaśnienie przypowieści o siewcy. Jezus nauczał swych uczniów wiele rzeczy, których nie przekazywał tłumom. Chciał mieć pewność, że uczniowie dobrze zrozumieją Jego naukę, a gdy nadejdzie dzień, w którym przekaże im swe posłannictwo i obowiązek przepowiadania Ewangelii całemu światu, zrozumieją dobrze, czego się podjęli.
Wyjaśnienie dane w dzisiejszej Ewangelii możemy odnieść do nas samych. Zbawcza miłość i życie Boże przychodzi do nas przez słowo Jezusa. Różnie reagujemy na przyjęcie tego słowa. Często słuchamy go bez zainteresowania, lub z zapałem, ale bez zrozumienia. Jednak wierny uczeń Jezusa to taki, który słucha słowa z zapałem i rozumie je. Prawdziwe zrozumienie jest wtedy, gdy to, co sobie uświadomiliśmy, ma wpływ na całą naszą osobę, tj. przyczynia się do odnowienia naszego ducha. To odnowienie polega na prawdziwym wprowadzeniu słowa Bożego w nasze codzienne życie. W jakim stopniu słowo Boże stanie się drogowskazem dla naszego życia, w takim też stopniu będzie ono wydawało plon. Prośmy więc Jezusa o łaskę dobrego zrozumienia nauki, którą nam pozostawił, ale też o łaskę dobrego wprowadzenia jej w życie.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2013