Czytania: Dz 7,51 – 8,1a; Ps 31 (30), 3c-4. 6 i 7b i 8a. 17 i 21 ab (R.: por 6a); J 6,35 ab; J 6,30-35.
W dzisiejszej Ewangelii św. Jan przedstawia Jezusa dającego odpowiedź na żądanie Żydów. Manna, którą Żydzi jedli na pustyni, nie była „chlebem z nieba”, ale tylko symbolem tego Chleba, który daje Jezus. Tylko ten Jezusowy Chleb zaspokoi wszelki głód. Zainteresowania Żydów odnosiły się raczej do spraw materialnych, niż duchowych. Jezus wskazuje na swoją Osobę jako na dar Ojca. Jest to dar życia, który zadowala najgłębsze pragnienie człowieka. Mojżesz dał znikającą mannę, pożywienie śmiertelności. Jezus natomiast daje pożywienie, które jest źródłem życia wiecznego. W ten sposób Jezus jest ukazany jako Dawca Chleba, który daje życie. On nie tylko daje chleb z nieba, ale rzeczywiście jest nim sam.
Wiara w Jezusa jest dziełem Boga. To Bóg pociąga nas do Siebie. Wszystko, co człowiek otrzymuje, nawet sam Jezus, jest darem Boga. Wszystko, co posiadamy, jest też darem Boga.
Często jesteśmy w naszym postępowaniu podobni do osób, o których jest mowa w Ewangelii.
Całe nasze życie pochłania pogoń za tym, co daje świat. Pragniemy właśnie tego, co przemija. Zapominamy o tym, co trwa wiecznie. Prośmy o łaskę dobrego zrozumienia Jezusa i przemiany naszego myślenia.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012