WIELKI PONIEDZIAŁEK
Czytania: Iz 42, 1-7; Ps 27 (26), 1bcde. 2. 3. 13-14 (R: 1b); J 12, 1-11
Wielki Tydzień rozpoczyna się opowiadaniem, które antycypuje śmierć i pogrzeb Jezusa. Św. Jan mówi, że Jezus udał się do Betanii, do domu Łazarza, którego wskrzesił w martwych. Udawał się tam częściej, jak informują Ewangelie. Ta wizyta była jednak wyjątkowa. Podczas tego krótkiego odpoczynku w rodzinie, którą kochał, Jezus akceptuje po przyjacielsku posługę Marty, towarzystwo Łazarza przy stole i wzruszający gest Marii.
Miło się czyta to opowiadanie i wydaje się ono być poprawne. Marta posługiwała, Maria namaściła Jezusowi nogi, a Łazarz dotrzymywał Mu towarzystwa. Protest Judasza pozwala św. Janowi, chociaż na chwilę, umieścić w centrum opowiadania tego ucznia, który będzie osobą najbardziej tragiczną w już zaczynającym się dramacie. Zarzut Judasza przeciwko pełnemu miłości postępowaniu Marii podkreśla świadomość ewangelisty, że ludzie dzielą się na tych, którzy kochają Jezusa i na tych, którzy Go odrzucają. Gest Marii dodaje coś miłego do życia, zapach olejku niejako rozchodzi się poza aktualny czas – staje się ponadczasowy i na zawsze przemienia się w istnienie czegoś drogocennego. Staje się czymś, co zasługuje na to, by być wspomniane na wieki. Jezus zrozumiał Marię, przyjął jej prezent i wyjaśnił jego cel.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012