Podobnie jak w przypadku chrztu, tak i tutaj mistagogia sakramentu bierzmowania polega na wprowadzeniu człowieka w misterium Chrystusa, które uobecnia się w liturgii sakramentu oraz na powiązaniu tego doświadczenia z codziennym życiem.
Istota i znaczenie bierzmowania ukrywają się w osobach, znakach i obrzędach (KKK 1297–1301):
– świadek bierzmowania – powinien nim być ojciec lub matka chrzestna (o ile są wierzący i praktykujący) dla podkreślenia, że podtrzymują wypowiedziane podczas chrztu zobowiązanie do pomocy w wychowaniu w wierze powierzonego im dziecka;
– wybór imienia – w znaczeniu biblijnym imię oznacza powołanie i funkcję w zbawczym planie Boga (Bóg wzywa po imieniu); otrzymując imię na chrzcie, otrzymujemy powołanie do uczestnictwa w życiu Bożym – to powołanie realizujemy przez całe życie z pomocą swojego świętego patrona; dlatego należy pozostawić imię chrzcielne i lepiej poznać swojego niebiańskiego opiekuna; wybór nowego imienia jest uzasadniony jedynie wtedy, gdy nie jest związane z patronem chrześcijańskim;
– przedstawienie kandydatów – po Ewangelii biskup pyta, czy kandydaci są przygotowani i świadomi konsekwencji bierzmowania; biskup jest przedstawicielem Kościoła powszechnego, dlatego ten dialog wyraża ogromną troskę Kościoła o odpowiedzialne przyjęcie sakramentu i wytrwanie w postanowieniach;
– odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych – to ważny element, ponieważ na chrzcie uczynili to w naszym imieniu rodzice, a teraz następuje osobiste i świadome wyznanie swojej wiary; bierzmowanie jest kontynuacją chrztu, jego przypomnieniem i umocnieniem, aby te sakramenty nieustannie przemieniały życie chrześcijan;
– włożenie rąk – biskup podczas modlitwy o dar Ducha Świętego wyciąga dłonie nad kandydatami; ten gest oznacza szczególne Boże wybranie i Jego błogosławieństwo; Bóg bierze w opiekę tych, których umacnia swoją łaską;
– namaszczenie krzyżmem, czyli świętym olejem – już od starożytności wiadomo, że olej ma działanie nie tylko kosmetyczne, higieniczne i lecznicze (zob. Łk 10,34), ale odświeża, daje elastyczność i konserwuje skórę oraz jest znakiem pomyślności i dobrobytu (zob. Ps 23,5); ponadto w Biblii namaszczony (czyli Mesjasz) to wybraniec Boży; znak ten w formie krzyża na czole oznacza przynależność do Chrystusa i Kościoła przez dar Ducha Świętego, który zachowuje i umacnia życie chrześcijanina;
– znak pokoju – ukazuje jeszcze ściślejszą jedność bierzmowanego z całą wspólnotą Kościoła reprezentowaną przez biskupa; ta więź z Chrystusem i z Kościołem została udoskonalona przez Ducha Świętego i stąd wynika konieczność bardziej świadomego uczestnictwa w misji kapłańskiej (modlitwa), prorockiej (świadectwo) i królewskiej (panowanie) Zbawiciela.
ks. Andrzej Megger
„Pielgrzym” 2018, nr 3 (736), s. 9
