Katechizm Kościoła Katolickiego w kolejnych numerach poświęconych liturgii podejmuje temat związany z powszechnością Kościoła i sprawowaniem w różnych miejscach na świecie tego samego misterium Chrystusa, ale w innych formach (1200–1206).
Boży plan zbawienia obejmuje wszystkich ludzi na świecie (por. Mk 16,15), dlatego wyznawcy Chrystusa od samego początku sprawowali Eucharystię wszędzie tam, gdzie zaprowadził ich Duch Święty w działalności misyjnej. Stąd w ciągu dziejów Kościoła ukształtowały się różne sposoby celebracji jedynego i niepowtarzalnego misterium paschalnego. Do głównych centrów wczesnego chrześcijaństwa należały: Rzym, Antiochia, Aleksandria, Jerozolima i Konstantynopol. Eucharystia celebrowana w każdym z tych miast zawierała wprawdzie wszystkie tzw. elementy niezmienne (czyli pochodzące z ustanowienia Bożego), ale istniały inne części, które podlegały zmianom w zależności od lokalnej kultury (np. gesty, postawy, symbole liturgiczne, liczba czytań). Te nieco odrębne części, charakterystyczne dla danego Kościoła lokalnego, spowodowały powstanie rodzin (lub tradycji) liturgicznych z własnymi obrządkami. Aktualnie istnieją
w Kościele obrządki: łaciński (głównie rzymski), bizantyjski, aleksandryjski czy koptyjski, syryjski, ormiański, maronicki i chalcedoński. Są one dla Kościoła sposobami wyrazu tej samej wiary i ukazują, że liturgia jest rzeczywistością dynamiczną
i żywą.
Podstawą dla dostosowania liturgii do konkretnego miejsca i mentalności ludzi jest wcielenie Syna Bożego. On przyjął naturę człowieka, pojawiając się w konkretnym momencie historii, kultury, tradycji i religii swojego narodu, a podporządkowując się tym warunkom społecznym i kulturowym, wewnętrznie je przekształcił, wypełniając Dobrą Nowiną o zbawieniu (por. Mt 5,17).
ks. Andrzej Megger
„Pielgrzym” 2017, nr 8 (714), s. 9
