Kościół czci Najświętszy Sakrament Ciała i Krwi Pańskiej w każdej mszy św. Uroczystość Bożego Ciała, zwłaszcza procesja, przypomina nam, że w Eucharystii i w naszej codzienności jest obecny Jezus Chrystus.
Powodem ustanowienia uroczystości Bożego Ciała były objawienia, jakie w 1208 roku miała św. Julianna, augustianka z Mont-Cornillon. Ujrzała ona księżyc w pełni z pewną luką na obwodzie tarczy. Widzenie to powtórzyło się kilka razy w przeciągu dwóch lat. Usiłowano je wyjaśnić. Wreszcie uznano, że tarcza księżyca oznacza cykl liturgiczny, któremu brakuje dotąd osobnego święta dla uczczenia Przenajświętszej Eucharystii. Po zbadaniu sprawy ustanowiono święto najpierw w diecezji Liėge w Belgii w roku 1247, a w roku 1264 papież Urban IV wprowadził je do całego Kościoła powszechnego. Jego zarządzenia potwierdzili kolejni papieże Klemens V i Jan XXII. Oficjum, czyli teksty brewiarzowe i teksty mszy św. na tę uroczystość ułożył św. Tomasz z Akwinu, który tak je dobrał, aby przybliżały najważniejsze prawdy o Eucharystii. W sekwencji zawarł streszczenie nauki katolickiej o Najświętszym Sakramencie.
Znane podanie opowiada, jak to papież Urban IV polecił jednocześnie dwóm doktorom Kościoła – Anielskiemu i Serafickiemu – ułożyć na tę uroczystość teksty oficjum, aby móc wybrać piękniejszy z nich. Dwaj święci stanęli więc przed papieżem, żeby czytać swe teksty. Jako pierwszy zaczął brat Tomasz. Bonawentura w miarę jak słuchał, darł powoli swój pergamin na drobne kawałki. Kiedy dominikanin skończył czytanie, papież zwrócił się do franciszkanina, prosząc o przeczytanie swego tekstu. Św. Bonawentura uśmiechnął się i wskazał na szczątki podartego rękopisu, oświadczając, że nie czuje się na siłach współzawodniczyć z Tomaszem. Tekst św. Tomasza o Najświętszym Sakramencie jest arcydziełem wiedzy teologicznej, miłości i piękna literackiego. Warto dodać, że otrzymało ono największą aprobatę, bo jak opowiada pierwszy biograf św. Tomasza i jemu współczesny Wilhelm de Tocco, św. Tomasz poszedł złożyć je u stóp ołtarza i gorliwie się modlił. Wtedy usłyszał wyraźny głos z krzyża: „Bene scripsisti de me, Thoma; quam mercedem accipies?” („Dobrze napisałeś o mnie, Tomaszu, jakiej nagrody pragniesz?”) Na to Doktor Anielski zawołał w uniesieniu pełnym miłości: „Non aliam nisi te, Domine” („Nie innej niż Ciebie, Panie”).
Chrystus obecny w Eucharystii
Wierzymy, że właśnie w Eucharystii doświadczamy największej bliskości naszego Pana. Ta wiara sprawia, że postaciom eucharystycznym oddajemy kult uwielbienia należny Synowi Bożemu, Jezusowi Chrystusowi. Procesja Bożego Ciała jest triumfem Eucharystii, publicznym hołdem składanym Bogu, uroczystą manifestacją religijną. W niej z potrzeby serca biorą udział tłumy wiernych. Eucharystia jest centrum Kościoła. Kościół jest Eucharystią, to znaczy nieustannym dziękczynieniem składanym Bogu. Chrystus przez Eucharystię jest obecny w Kościele. Eucharystia jest sakramentem miłości. Chrystus uznał nas. „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14). Jezus jest obecny w Eucharystii. Dowodzą tego również liczne cuda eucharystyczne. Na całym świecie zdarzyło się ich ponad sto trzydzieści, w tym dziewięć w Polsce.
Nader przemawiającym cudem jest ten, który dokonał się w Sienie, kiedy 14 sierpnia 1730 roku nieznani złodzieje wynieśli z kościoła św. Franciszka puszkę zawierającą trzysta pięćdziesiąt jeden konsekrowanych hostii. Złodziejom chodziło o puszkę, a nie o hostie. Kiedy zauważono kradzież, przerażenie było tak wielkie, że miasto postanowiło zawiesić najbardziej umiłowane zawody konne odbywające się w tym mieście rokrocznie przed uroczystością Wniebowzięcia. Po trzech dniach szukania znaleziono hostie w skarbonce przeznaczonej na jałmużnę w kolegiacie Najświętszej Maryi Panny. Wówczas w uroczystej procesji przeniesiono je tam, skąd zostały zabrane, ale nie spożyto ich, jak to przewidywało prawo kanoniczne, ponieważ wierni wyrazili pragnienie je adorować. Był także drugi powód. Hostie znalazły się w puszce na jałmużnę, którą otwierano tylko raz w roku, była więc pełna kurzu i pajęczyn. Racje higieniczne odradzały, by je spożywano. Potem na długo zapomniano o tym wydarzeniu, dopiero po pięćdziesięciu latach, w roku 1780, otworzono puszkę z hostiami i zauważono, że pozostały absolutnie nietknięte i niezmienione. Od kradzieży do dziś minęły prawie dwieście dziewięćdziesiąt trzy lata, a święte cząsteczki ze Sieny są zachowane w doskonałym stanie wbrew wszelkiemu prawu fizycznemu i chemicznemu. Jest to absolutny fenomen, prawa natury zostały odwrócone.
Adorujmy Chrystusa w Eucharystii
W 1980 roku św. Jan Paweł II odwiedził Sienę, aby uczcić ten cudowny znak, który istniał od dwustu pięćdziesięciu lat – ewidentny cud w Sienie, nadzwyczajny wśród wielu cudów eucharystycznych, jakie dokonały się w ciągu wieków. Vittorio Messori opisał go dokładnie w „Avvenire” 6 czerwca 1991 roku, pięknie go tytułując: „Miracolo da non dimenticare” („Cud nie do zapomnienia”). Cudu, którego nie można zapomnieć, doświadczamy podczas każdej mszy św. Tak się złożyło, że kiedy w czasie letnich wakacji 2000 roku przebywałem w Perugii na Universita Per Stranieri, w czasie jednego z weekendów pielgrzymowałem do Sieny z myślą o św. Katarzynie, tymczasem odkryłem coś więcej – święte hostie. Adorowałem je. Było to dla mnie ogromne przeżycie, którego nigdy nie zapomnę. Eucharystia jest największą świętością na tej ziemi.
Idźmy radośni w procesji Bożego Ciała
W uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa idźmy z pokłonem w pochodzie oddać cześć Panu Jezusowi. To nasz hołd. To nasze wyznanie wiary, to nasza miłość. Idźmy radośnie. W Eucharystii jesteśmy jedną rodziną. „Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami” (1 Kor 12,27). „Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym, w Chrystusie Jezusie” (Ga 3,28).
Winniśmy być wdzięczni za nowe życie. Chrystus nas umiłował. Często jesteśmy słabi. Żadna ideologia nie naprawi naszych niedoskonałości. Człowiek musi żyć Eucharystią, by wśród kąkolu pozostać pszenicą. Oddawajmy zawsze chwałę i cześć Bogu naszemu, ukrytemu w Eucharystii, śpiewając: „Bądźże pozdrowiona, Hostio żywa” i „Przed tak Wielkim Sakramentem upadajmy wszyscy wraz”.
ks. Augustyn Eckmann
„Pielgrzym” [28 maja i 4 czerwca 2023 R. XXXIV Nr 11 (874)], str. 16-17
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
