Hanna Chrzanowska – córka prof. Ignacego Chrzanowskiego i Wandy Szlenkier. Urodziła się 7 października 1902 roku w Warszawie. Podstawowe wykształcenie otrzymała w swoim domu rodzinnym, szkołę średnią ukończyła u sióstr urszulanek w Krakowie. Po zdaniu matury wraz z koleżanką zaangażowała się w niesienie pomocy żołnierzom w czasie wojny bolszewickiej.
W 1922 roku podjęła studia w nowo otwartej Szkole Pielęgniarstwa w Warszawie, które ukończyła wysoką oceną. Skorzystała z przyznanego jej rocznego stypendium i wyjechała do Francji, by tam przypatrzeć się bliżej organizowaniu pomocy chorym. Od 1926 do 1929 roku pracowała jako instruktorka w Uniwersyteckiej Szkole Pielęgniarek i Higienistek w Krakowie. Od 1929 do 1939 roku redagowała miesięcznik „Pielęgniarka Polska”. Publikowała dużo artykułów z dziedziny pielęgniarstwa. W tym okresie można było u niej zauważyć coraz większe zbliżanie się do Boga. Odzwierciedlają to jej publikacje z tego okresu i udział w pracach przy organizowaniu katolickiego Związku Pielęgniarek Polskich w roku 1937.
Po wybuchu wojny w 1939 roku przyjechała do Krakowa. Tutaj dotknął ją dramat wojenny. Niemcy aresztowali jej ojca i wywieźli go wraz z innymi profesorami do obozu, gdzie zmarł. Pani Hanna nie załamała się, angażowała się w działalność charytatywną w Obywatelskim Komitecie Pomocy, któremu przewodniczył ks. abp Adam Stefan Sapieha. Z chwilą powołania Rady Głównej Opiekuńczej (RGO) pracowała w dziale Opieki nad Uchodźcami i Wysiedlonymi, organizując dla nich kwatery, posiłki, szukając im także miejsc pracy. Szczególną troską otaczała dzieci, w tym i żydowskie, organizując dla nich kolonie. Starała się umieścić sieroty w moralnie dobrze ustawionych rodzinach. Pod koniec wojny śpieszyła z pomocą wysiedlonym z Warszawy. W tym czasie jej życie religijne coraz bardziej się pogłębiało. Po ustaniu wojny i po otwarciu Uniwersyteckiej Szkoły Pielęgniarsko-Położniczej w Krakowie pracowała tam jako kierownik działu pielęgniarstwa społecznego i domowego. Przez krótki czas pełniła funkcję dyrektorki Szkoły Pielęgniarstwa Psychiatrycznego w Kobierzynie. Po niespodziewanej likwidacji szkoły przez komunistyczne władze pani Hanna, której postawa religijna była dla nich przeszkodą, była zmuszona przejść na wcześniejszą emeryturę. Będąc w pełni sił, znając sytuację chorych pozostających w domach, podjęła się zorganizowania opieki nad obłożnie chorymi i opuszczonymi na terenach parafii krakowskich, przy pełnej aprobacie władz kościelnych. Potrafiła zdobyć pomoc materialną, jak również zwerbować osoby chętne do współpracy. Jako pierwsza w Polsce zaczęła organizować rekolekcje dla chorych. Siły dawała jej przede wszystkim modlitwa. Znajomi mówili, że pani Hanna w sposób heroiczny wypełniała przykazanie miłości bliźniego. Zmarła 29 kwietnia 1973 roku.
Kondukt pogrzebowy pani Hanny prowadził kard. Karol Wojtyła. Pogrzeb nie miał charakteru żałoby, ale zadumy. Proces kanonizacyjny został otwarty 3 listopada 1998 roku. 1 października 2015 roku papież Franciszek promulgował dekret o heroiczności cnót Hanny Chrzanowskiej. Odtąd przysługuje jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.
ks. Józef Pick
„Pielgrzym” 2017, nr 1 (707), s. 33
