PONIEDZIAŁEK W OKTAWIE WIELKANOCY
Czytania: Dz 2,14. 22b-32; Ps 16 (15), 1b-2a i 5. 7-8. 9-10. 11 (R.: por. 1b); Ps 118 (117), 24; Mt 28,8-15
W drugim dniu Wielkanocy, w liturgii Słowa, jest świadectwo wiarygodnych osób o nadzwyczajnym wydarzeniu Wielkiej Nocy. W pierwszym czytaniu św. Piotr, wsparty obecnością pozostałych apostołów, przemawia do zebranego tłumu przybyłych z różnych stron świata Żydów. Był to dzień Pięćdziesiątnicy. Spełniła się obietnica Jezusa zesłania Ducha Świętego jako Pocieszyciela (zob. J 14,25) i Nauczyciela (zob. Łk 12,12). Duch Święty zstąpił na zebranych prawdopodobnie w Wieczerniku. Choć św. Łukasz nie mówił tego wyraźnie, jednak można taki wniosek wyciągnąć opierając się na wyrażeniu „na tym samym miejscu” (Dz 2,1). Celem przemówienia św. Piotra było wyjaśnienie charyzmatycznego wydarzenia, którego świadkiem był tłum. Św. Piotr opiera się na trzech tekstach Starego Testamentu i je wyjaśnia. Był to starożytny sposób stosowany przez Żydów w synagogach dla przybliżenia ludowi tekstów Pisma Świętego. W przypadku św. Piotra akcent zostaje położony na wypełnienie się starożytnych przepowiedni. Opierając się na nich udowadnia, że Jezus jest prawdziwym Mesjaszem oczekiwanym przez Żydów. Powołuje się na Księgę proroka Joela, by wykazać, że wylanie Ducha to znak wypełnienia się przepowiedni dawnych czasów. Teksty z Księgi Psalmów są użyte dla podkreślenia, że w planie Bożym było wskrzeszenie z martwych Mesjasza. Natomiast cytat z Psalmu 110 jest użyty jako dowód, że Chrystus został wywyższony przez Boga i, jako Pan, siedzi po prawicy Bożej.
W Ewangelii są przedstawione dwa wydarzenia. Pierwsze to odwiedziny niewiast u grobu Jezusa. Po ujrzeniu anioła, z bojaźnią i radością śpieszą, by przekazać uczniom wiadomość o zmartwychwstaniu. W drodze staje przed nimi sam Jezus, potwierdza orędzie anioła i wskazuje miejsce, gdzie spotka się z uczniami. Św. Mateusz nie zaniedbuje też innego szczegółu, a mianowicie opisu reakcji arcykapłanów i zachowania się strażników. Arcykapłani, dla ukrycia prawdy i nieprzyznania się do poniesionej porażki, płacą żołnierzom za rozgłaszanie fałszywej informacji. Powtarza się czyn Judasza i równocześnie okazuje się po raz kolejny, jak ogromny wpływ na człowieka ma pieniądz. Może też św. Mateusz robi aluzję do kuszenia Jezusa przez szatana? Św. Łukasz powiedział, że diabeł nie zrezygnował z walki, ale tylko „odstąpił od Niego do czasu” (Łk 4,13). Jak widać, diabeł nie rezygnuje nigdy. Podobnie i dziś pieniądz wywiera ogromny wpływa na postępowanie ludzkie. Nie tylko diabeł, ale i pieniądz jest konkurentem Boga, i zwodzi nawet przynależących do Jezusa. Co ma większą wartość w moim życiu: pieniądz czy wiara?
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012