Odwołanie się do Opatrzności przypomina nam, kim jesteśmy: kruchymi i śmiertelnymi bytami cielesnymi w świecie, nad którym nie mamy całkowitej kontroli. Ludzkie życie ma swoje ograniczenia i nie panujemy nad wszystkim. Żyć inteligentnie w takich okolicznościach oznacza odkrywanie równowagi w bogactwie różnorodnych istnień, i niezaprzeczanie własnej skończonej kondycji.
Stworzenie – system nakierowany na życie
Karl Barth, jeden z największych myślicieli chrześcijańskich XX wieku, jako istotną kategorię etyczną wymienia szacunek dla życia. „Życie – pisze – to coś, czego nie można posiadać; ono może być jedynie przeżywane”. Życie rozwija się w czasie, można go doświadczać jako daru, nie jako przedmiotu posiadania; można go doświadczać jako czegoś, co urzeczywistnia się przez relację ze Stwórcą.
Stwórca połączył świętość życia z samym życiem. Biblia przedstawia nam wyraźną wizję i konkretną definicję Opatrzności Bożej, na którą składa się m.in.: troska o odpowiednie warunki dla całego życia, o zachowanie tych warunków i o przyszłość życia. Bóg obiecuje po potopie, że życie nie zostanie całkowicie unicestwione, jednak obietnica ta nie zdejmuje z nas brzemienia odpowiedzialności za pojawiające się kryzysy. Przyjmujemy na siebie zadanie, by chronić przyszłość życia i świata, i tym samym honorujemy szczególną godność człowieka. (…)
