Liturgia słowa: Pwt 6, 2-6; Ps 18 (17), 2-3a. 3b-4. 47 i 51ab (R.: 2); Hbr 7, 23-28; J 14, 23; Mk 12, 28b-34.
(Mk 12, 28b-34 – z Biblii Tysiąclecia)
Największe przykazanie
28 Zbliżył się także jeden z uczonych w Piśmie, który im się przysłuchiwał, gdy rozprawiali ze sobą. Widząc, że Jezus dobrze im odpowiedział, zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» 29 Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. 30 Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. 31 Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych». 32 Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. 33 Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary». 34 Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się więcej Go pytać.
Rozważanie:
Stoimy przed ołtarzem, aby wsłuchać się w głos Boży i wielbić Boga, najlepszego naszego Ojca, który otacza każdego swoją nieograniczoną miłością. W Liturgii Słowa Bóg skierował do nas, w pierwszym czytaniu, słowo, wzywając do okazania szczególnej miłości sobie; w Ewangelii Jezus wzywa do miłości Boga i bliźniego; w drugim czytaniu autor Listu do Hebrajczyków wzywa do okazania pełnego zaufania Jezusowi, jedynemu i doskonałemu arcykapłanowi, pośrednikowi między Bogiem a ludźmi. Zastanówmy się przez chwilę nad tymi tematami, abyśmy mogli ocenić naszą miłość i nasze zaufanie okazane Bogu w przyjęciu i wypełnianiu woli Bożej w naszym życiu.
W pierwszym czytaniu Mojżesz zwraca się do zebranego narodu wybranego, przekazując Dziesięć Bożych Słów, czyli Dekalog. Czyniąc to, Mojżesz występuje w imieniu Bożym. Przykazania bowiem zostały mu dane przez Boga i posiadają autorytet Jego samego. Są jednak przekazane i wyjaśniane ludowi przez Mojżesza. Bóg i naród wybrali Mojżesza na pośrednika między Bogiem a narodem. Mojżesz więc pełni tę funkcję obdarzony autorytetem Bożym i wolą ludu. Najpierw wzywa naród do pełnego posłuszeństwa każdemu słowu Bożemu. Posłuszeństwo to jest wymagane, aby Bóg spełnił obietnice dane przodkom, a więc dar „ziemi mlekiem i miodem płynącej” oraz liczne potomstwo. Po tym wezwaniu przekazuje pierwsze przykazanie z Dekalogu, to jest przykazanie miłości. W pierwszej części tego przykazania jest pouczenie, że Pan, Bóg Izraela (nasz), jest jeden. Nie jest to wprost potwierdzenie monoteizmu, lecz zaakceptowanie, że Izraelici czczą tego jedynego Boga, który wywiódł ich z Egiptu. Dlaczego tak? Jest to ostrzeżenie narodu, by po wejściu do Ziemi Obiecanej nie wyciągnęli fałszywego wniosku, że żyzność ziemi jest darem bóstw, które były czczone przez tubylczą ludność. Jeżeli Bóg jest jedyny i dzięki Jego dobroci naród otrzymuje wszystko to, co jest konieczne do godnego życia, to każdy musi tego Boga kochać całą swoją istotą, a więc sercem, myślą i wszelkim swym dążeniem. Innymi słowy, ma uznać swoją pełną zależność od Boga. Jest tu zaakcentowany taki stosunek między Bogiem i człowiekiem jak między ojcem i synem. Miłość staje się więc żywym symbolem posłuszeństwa. Pojęcie miłości jako symbolu posłuszeństwa jest w całej księdze. O takim samym pojęciu miłości mówi Jezus w Ewangelii. Pouczenia Starego Testamentu mają więc wpływ na nasze życie wiarą.
W drugim czytaniu autor Listu do Hebrajczyków przedstawia Jezusa jako doskonałego arcykapłana, na którym zostało skoncentrowane i zastąpione kapłaństwo dotychczas istniejące u Żydów. Jezus stał się arcykapłanem z woli samego Boga i tylko ofiara składana przez Niego jest miła w oczach Bożych i przyjęta przez Boga. Jezus jako arcykapłan składa ofiarę jedyną, ofiarę z samego siebie. Nie jest zobowiązany do składania ofiary z siebie, za swoje grzechy, ale składa ją tylko za grzechy ludu. W tej ofierze Bóg ma pełne upodobanie. Te słowa powinny wzbudzić w naszym sercu pełne zaufanie do Jezusa. Za każdym razem, gdy uczestniczymy w ofierze Mszy świętej, winniśmy żyć tą świadomością, że Jezus jako arcykapłan składa ofiarę Bogu Ojcu za nas z samego siebie. Niech ta świadomość zawsze nam towarzyszy.
W Ewangelii, odpowiadając na pytanie: „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?” (Mk 12,28), Jezus wymienia przykazanie miłości Boga i bliźniego, stawiając je na równi. Były to przykazania dobrze znane każdemu pobożnemu Żydowi, bo przykazanie miłości Boga recytował dwa razy dziennie. Zostało ono zapisane w Księdze Powtórzonego Prawa, jak słyszeliśmy w pierwszym czytaniu. Przykazanie miłości bliźniego Jezus cytuje zgodnie z tekstem tej księgi. Przed odejściem z tego świata, podczas pożegnania z uczniami Jezus zmienia brzmienie tego przykazania, dając inny motyw miłości bliźniego. Dla uczniów Jezusa motywem nie jest starotestamentalne „jak siebie samego”, lecz Jezusowe „jak Ja was umiłowałem, tak i wy miłujcie jeden drugiego” (J 13,34). Zatem wzorem, istotną podstawą miłości chrześcijańskiej jest miłość Jezusa.
Do każdego bliźniego pod każdym względem mam się odnosić i traktować go tak, jak Jezus odnosi się do mnie. Moja miłość do bliźniego jest odwzajemnieniem się Jezusowi za miłość do mnie. Jezus wyraźnie to podkreślił, gdy powiedział: „Ktokolwiek przygarnie w moje imię takie oto dziecię, Mnie samego przygarnie” (Mt 18,5). Od uczniów Jezus oczekuje miłości opartej na posłuszeństwie: „Kto przyjmuje moje przykazania i jest mi posłuszny, ten Mnie miłuje” (J 14,21). Posłuszeństwo nie może być abstrakcyjne, musi być oparte na posłuszeństwie Jezusa: „Jeśli będziecie przestrzegać moich nakazów, tym samym będziecie trwać w mojej miłości, tak jak Ja zachowywałem nakazy mojego Ojca i trwam w Jego miłości” (J 15,10).
Jezus pozostawił wiele pouczeń i wskazówek, w jaki sposób uczniowie powinni okazywać miłość Bogu Ojcu, Jezusowi i bliźniemu. Niemożliwe jest wymienienie ich wszystkich tutaj i teraz. Każdy jednak, kto pragnie szczerze wypełniać przykazanie miłości, powinien często odczytywać z Ewangelii według św. Jana rozdziały 13-16.
Jako uczniowie i naśladowcy Jezusa możemy osiągnąć pełną radość życia i szczęśliwość dzieci Bożych tylko wtedy, gdy nasza miłość będzie oparta na miłości Jezusa. Prośmy Go zatem usilnie i pokornie, aby zawsze pobudzał nasze serca do takiej miłości, jaką pałało Jego serce w czasie Jego ziemskiego życia.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012