XXXI i XXXII NIEDZIELA ZWYKŁA oraz UROCZYSTOŚĆ WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH
XXXI NIEDZIELA ZWYKŁA
„Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?”
„Pilnie tego przestrzegaj, abyś…”
Pytanie umieszczone w tytule pojawiło się w dzisiejszej Ewangelii. Zadał je Jezusowi pewien uczony w Piśmie. W odpowiedzi Nauczyciel wyrecytował słowa: „Będziesz miłował Pana Boga swego…” (Mk 12,30). Powtórzył je za starotestamentalnym nakazem miłości Stwórcy, jaki otrzymali wszyscy Izraelici (por. Pwt 6,5). Jednym z nich był psalmista, który zadeklarował, że kocha Pana (por. Ps 18,1). Do swej odpowiedzi Jezus dodał jeszcze jedno przykazanie spośród tych, które są najważniejsze: „Będziesz miłował bliźniego jak siebie samego” (Mk 12,31). My możemy również stawiać Bogu pytania. Już wiemy, jakie spośród Jego praw mają charakter priorytetowy, teraz zapytajmy o to, po co mamy w ogóle wypełniać Jego zalecenia. Odpowiedź znajdziemy w dzisiejszych czytaniach. Autor pierwszego z nich do każdego z przykazań dodaje spójnik celowy „aby” (por. cytat w podtytule Pwt 6,3), w ten sposób wprowadzając obietnice Boga. Przestrzegający Jego nakazów otrzyma długie życie, będzie mu się powodziło, będzie cieszył się licznym potomstwem i otrzyma jako dziedzictwo Ziemię Obiecaną. W odpowiedzi na miłość psalmisty Pan obdarza go swą opieką. Jest dla niego Mocą, Opoką, Twierdzą, Wybawicielem, Skałą schronienia, Tarczą, Obroną i Zbawcą. Warto zwrócić uwagę zwłaszcza na to ostatnie określenie. Bóg zapewnia zbawienie, a dzięki Chrystusowi, który „zbawiać na wieki może całkowicie” swych wyznawców, mamy do Niego łatwiejszy przystęp. Oto na jak wiele dobrodziejstw może liczyć człowiek wierny Bożym przykazaniom!
XXXII NIEDZIELA ZWYKŁA
„Pan ochrania sierotę i wdowę”
„Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich”
Sytuacja wdów nie była łatwa w Izraelu. Po śmierci męża kobieta pozostawała sama i niekiedy pozbawiona była środków do życia, zwłaszcza wtedy, gdy nie miała dzieci, które mogłyby się nią opiekować. W życiu wdowy z dzisiejszej Ewangelii wielkie ubóstwo materialne kontrastowało z ogromnym bogactwem duchowym. Świadczy o tym jej niezwykła ofiarność. Dla ludzi bogatych lub nawet średnio zamożnych dwa pieniążki (czyli jeden grosz) stanowiły sumę zupełnie nieznaczącą, dla niej jednak były to środki, jakie miała na swe utrzymanie. A że pieniądze wrzucane do skarbony przeznaczano na kult w jerozolimskiej świątyni, intencje miała owa kobieta szlachetne. Oto dlaczego Jezus stwierdził, że jej datek stanowił największą wartość (por. cytat w podtytule; Mk 12,43). Nic dziwnego, że wdowy były szczególnie bliskie Bożemu sercu. Przekonała się o tym kobieta z opowiadania w pierwszym czytaniu (1 Krl 17,10–16). Mając odrobinę jedzenia, chętnie podzieliła się z Eliaszem. Wówczas Pan dokonał cudu: sprawił, że dzban mąki nie wyczerpywał się, a baryłka oliwy nie opróżniała się. Jest to dowód na prawdziwość słów psalmisty, który przekonywał o szczególnej opiece Najwyższego nad wdowami (por. cytat w tytule; Ps 146,9). Raz jeszcze wróćmy do Jezusa. On to, jak przekonuje nas autor Listu do Hebrajczyków, wstawia się za nami wszystkimi u Boga (por. Hbr 9,24). W sposób szczególny, jak sobie możemy wyobrazić, jest Rzecznikiem wdów – kobiet pokrzywdzonych i często marginalizowanych, a tak bardzo ważnych dla Boga.
UROCZYSTOŚĆ WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH
„Do Nich należy Królestwo Niebieskie”
„Zbawienie w Bogu naszym”
Obchodząc uroczystość Wszystkich Świętych, nie czcimy jedynie tych (jakkolwiek licznych), których Kościół oficjalnie wyniósł na ołtarze poprzez proces kanonizacji i beatyfikacji, ale wszystkich zbawionych, także dla nas anonimowych – tych, którzy trwają w wiecznym zjednoczeniu z Bogiem (por. cytat w podtytule; Ap 7,10). Najkrócej mówiąc, są to z jednej strony męczennicy, którzy „opłukali swe szaty i w krwi Baranka je wybielili” (Ap 7,14), z drugiej zaś ci, którzy wiedli na ziemi świątobliwe życie. A najpewniejszą drogą prowadzącą ku zbawieniu jest praktykowanie ewangelicznych błogosławieństw. Jezus wprost przecież mówił, że do ubogich w duchu i do prześladowanych dla sprawiedliwości należy królestwo niebieskie (por. cytat w tytule; Mt 5,3.10). Ponadto smutni zostaną pocieszeni przez samego Boga, cisi posiądą ziemię, a właściwie nową ziemie, czyli niebo; łaknący sprawiedliwości zostaną przez Pana nasyceni, a miłosierni będą przez Niego obdarzeni miłosierdziem; ludzie czystego serca będą oglądali Boga, a ci, którzy wprowadzają pokój, zostaną nazwani synami Bożymi. Oni wszyscy wstąpią „na górę Pana” (Ps 24,3), by cieszyć się szczęściem bez kresu. Św. Jan dodaje jeszcze jedną kategorię ludzi, których możemy nazwać świętymi: to są ci, którzy pokładają nadzieję w Chrystusie (por. 1 J 3,3). Cały czas w niniejszym artykule piszę w trzeciej osobie – o tych, którzy kiedyś dostąpią zbawienia. Wolałbym raczej pisać w pierwszej osobie, licząc na to, że to „my” kiedyś dołączymy do grona świętych w niebie.
Więcej przeczytasz w 22. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [31 października i 7 listopada 2021 R. XXXII Nr 22 (833)]
TUTAJ można zakupić najnowszy (22/2021) numer dwutygodnika „Pielgrzym”:
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/Pielgrzym-222021/287
