II NIEDZIELA WIELKANOCY i III NIEDZIELA WIELKANOCY
II NIEDZIELA WIELKANOCY
„Jego łaska na wieki”
„Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone”
Niedziela przypadająca po Wielkanocy to tzw. Niedziela Miłosierdzia Bożego. Miłosierdzie przejawia się przede wszystkim na dwóch płaszczyznach: na przebaczaniu grzechów skruszonym grzesznikom i na udzielaniu pomocy osobom, które znalazły się w potrzebie. Tak właśnie postępuje Bóg, a Jego miłosierdzie trwać będzie na wieki (por. cytat w tytule; Ps 118,2.3.4). Podobnie działa Jego Syn. Św. Piotr pisze, że aktem miłosierdzia Pana jest nawet Jego zmartwychwstanie, bo dzięki niemu zostaliśmy obdarzeni nadzieją na osiągnięcie nieba (por. 1 P 1,3). Człowiek zagubiony w labiryncie doczesnych spraw często odczuwa niepewność i lęk. Perspektywa życia wiecznego może zaspokoić jego potrzebę bezpieczeństwa i ochronić przed popadnięciem w rozpacz. Chrystus uczył miłosierdzia swoich uczniów i to w dwóch wspomnianych wyżej wymiarach. Ukazawszy się im po zmartwychwstaniu, powierzył im misję odpuszczania grzechów (por. cytat w podtytule; J 20,23). Kościół, zbudowany na apostołach, to zadanie realizuje po dziś dzień, szafując Bożym miłosierdziem w sakramencie pokuty i pojednania. Nie zaniedbywał Pan również drugiego wymiaru miłosierdzia: zawsze przychodził z pomocą potrzebującym. Takiej postawy wymagał również od swoich uczniów. Okazali się oni w tej dziedzinie pojętni, skoro – jak pisze w Dziejach Apostolskich św. Łukasz – „wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby” (Dz 2,45). Uczmy się od Pana miłosierdzia również my, do czego zachęcają nas dzisiejsze czytania.
III NIEDZIELA WIELKANOCY
„My wszyscy jesteśmy tego świadkami”
„Nie dopuścisz, bym pozostał w grobie”
Po swym zmartwychwstaniu Jezus ukazywał się różnym ludziom, potwierdzając, że żyje. Tego typu ukazywanie się Zmartwychwstałego nazywamy chrystofanią. Wszyscy, którzy widzieli Pana, stawali się świadkami Jego zwycięstwa nad śmiercią (por. cytat w tytule; Dz 2,32). Tak mówił św. Piotr, który przywołał paschalne wydarzenia w dniu Pięćdziesiątnicy, czyli po zesłaniu Ducha Świętego. Ewangelista Łukasz opisuje epizod związany z dwoma uczniami zmierzającymi z Jerozolimy do oddalonego od niej o ok. 12 kilometrów Emaus. W drodze spotkali oni tajemniczego wędrowca. Rozmawiali z nim, żalili się mu, ale nie rozpoznali w nim Chrystusa. Przynajmniej nie od razu. Pan dał się poznać dopiero po łamaniu chleba. Ale wówczas zniknął im z oczu (por. Łk 24,30–31). Pełni entuzjazmu powrócili do stolicy i oznajmili apostołom o tym niezwykłym spotkaniu. Stali się oni świadkami wielkiego triumfu Jezusa, który „był wprawdzie przewidziany przed stworzeniem świata, dopiero jednak w ostatnich czasach objawił się” (1 P 1,20). Z czasem ukazał się również Jedenastu (nie Dwunastu, bo w ich gronie nie było już Judasza), a oni świadczyli o Jego zmartwychwstaniu przez całe swe dalsze życie. I świadczyli o niekończącym się życiu – nie tym ziemskim, lecz wiecznym. Coraz bardziej dojrzewała w ich umysłach prawda, że zwycięstwo Mistrza stanie się kiedyś ich udziałem. Intuicją o zmartwychwstaniu wykazał się psalmista, ufnie modląc się do Stwórcy, który kiedyś wyzwoli jego ciało z okowów grobu (por. cytat w podtytule; Ps 16,10).
Więcej przeczytasz w 8. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [16 i 23 kwietnia 2023 R. XXXIV Nr 8 (871)]
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
