XXX NIEDZIELA ZWYKŁA, UROCZYSTOŚĆ WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH i XXXI NIEDZIELA ZWYKŁA
XXX NIEDZIELA ZWYKŁA
„Które przykazanie w Prawie jest największe?”
„Nie będziesz gnębił ani uciskał…”
Nie musimy się zastanawiać, które z przykazań Bożych jest największe, gdyż sam Jezus, odpowiadając na pytanie pewnego uczonego w Piśmie (por. cytat w tytule; Mt 22,36), wyraźnie nam je wskazał: „Będziesz miłował Pana Boga swego” (Mt 22,37). Podał nam także drugie: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (Mt 22,39). Choć są to dwa wskazania, my traktujemy je jako jedno „przykazanie miłości”. Przedmiotem naszej refleksji nieustająco pozostaje pytanie: jak należy to przykazanie realizować? Można mówić Bogu, że się Go kocha (jak to czyni psalmista, zwracając się do Niego słowami: „Miłuję Cię, Panie”; Ps 18,2), ale to nie wystarczy. Jeśli pozostaniemy tylko na poziomie pięknych i szlachetnych słów, a czynami ich nie potwierdzimy, staną się one pustymi frazesami. Konkretne czyny, wynikające z miłości Boga i bliźniego, wymienione są w pierwszym czytaniu. Najpierw dowiadujemy się, że nie wolno nam nikogo krzywdzić (por. cytat w podtytule; Wj 22,20) – ani osób słabszych, ani przybyszów. Następnie słyszymy, że nie powinniśmy być lichwiarzami wobec tych, którzy od nas pożyczyli pieniądze. Wreszcie mowa jest o tym, żeby wziąwszy w zastaw czyjś płaszcz, oddać go właścicielowi przed zachodem słońca, tak, aby mógł się w nocy nim okryć i ochronić przed zimnem. To tylko kilka konkretnych wskazań. Jeśli dodamy do nich całą listę naszych miłosiernych uczynków względem bliźnich, możemy stać się „wzorem dla wszystkich wierzących” w realizacji przykazania miłości (1 Tes 1,7).
UROCZYSTOŚĆ WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH
„Jesteśmy dziećmi Bożymi”
„Sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych”
Liczba podana w podtytule (por. Ap 7,4) odnosi się do zbawionych, do tych, którzy stanowią własność Boga, co sugeruje obecność pieczęci. Nie należy ograniczać społeczności niebieskiej tylko do tej liczby. Przeciwnie, ona ma charakter otwarty. Pamiętać musimy, że w mentalności semickiej liczby mają często walor symboliczny. Możemy zatem podaną w Apokalipsie liczbę potraktować jako iloczyn: 12 (liczba pokoleń Izraela – ludu starego Przymierza) x 12 (liczba apostołów tworzących nowy Lud Boży) x 1000 (liczba oznaczająca nieograniczoną wielkość). Nikt zatem nie jest z niej wykluczony. Innymi słowy, każdy może znaleźć się w gronie świętych, zbawionych. Jezus pisze, że do tej społeczności już teraz należą ludzie ubodzy i prześladowani za wiarę (mimo że jeszcze żyją w doczesności), a po śmierci dołączą do niej smucący się, cisi, łaknący i pragnący sprawiedliwości, miłosierni, czystego serca oraz wprowadzający pokój (por. błogosławieństwa ewangeliczne; Mt 5,1–12). Zwróćmy uwagę na tę ostatnią wymienioną grupę, na wprowadzających pokój. Pan obiecuje im, że „będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5,9). Myśl tę w swym liście rozwija św. Jan. Dwukrotnie wspomina o „dzieciach Bożych”, wśród których umieszcza także siebie (por. 1 J 3,1 oraz cytat w podtytule; 1 J 3,2). Naturalnym miejscem przebywania dzieci jest dom ich ojca. Dzieci Boże zatem kiedyś będą przebywać u boku Ojca niebieskiego. Jeśli tu, na ziemi, gorliwie „szukają oblicza Boga” (Ps 24,6), w niebie będą oglądać Go „twarzą w twarz”.
XXXI NIEDZIELA ZWYKŁA
„Zboczyliście z drogi”
„Uczynków ich nie naśladujcie”
W Biblii wiele jest tekstów, w których „obrywa” się przywódcom religijnym narodu wybranego. Ich błędy i zaniedbania, piętnowane przez Boga, mogą stać się nauką dla współczesnych kapłanów i wszystkich tych, którzy pełnią ważne funkcje w Kościele. Oto katalog zarzutów na podstawie dzisiejszych czytań: Pan Zastępów oskarża kapłanów Izraela, że zboczyli z drogi (por. cytat w tytule; Ml 2,8) i dróg Jego się nie trzymali, pozbawili lud nauki Bożej, stronniczo udzielali pouczeń, zerwali przymierze, zaniedbując obowiązki wynikające z wybrania pokolenia Lewiego na służbę Bożą. Listę tę wydłużają zarzuty Jezusa względem uczonych w Piśmie i faryzeuszy, którzy zasiedli „na katedrze Mojżesza” (Mt 23,2). Pan zarzuca im obłudę (gdyż zobowiązują ludzi do dźwigania ciężarów, choć sami ich nie noszą) i pychę. Czy którykolwiek z nich mógłby uczciwie modlić się słowami psalmisty: „Panie, moje serce się nie pyszni” (Ps 131,1)? Zabrakło im pokory i skromności. Naukę Pism i Jezusa zrozumiał dobrze św. Paweł (który wcześniej był faryzeuszem), dlatego do mieszkańców Tesaloniki napisał: „Stanęliśmy pośród was pełni skromności” (1 Tes 2,7). Apostoł zdawał sobie sprawę, że wiarygodność potwierdzona własnym życiem i postawą to gwarancja sukcesów w dziele ewangelizacji. Gdyby tych przymiotów zabrakło, ludzie nie słuchaliby nauk o Chrystusie. I mieliby do tego prawo dane od Niego samego, wszak Mistrz wyraźnie powiedział do swych słuchaczy, aby słuchali pouczeń nauczycieli, ale ich samych nie naśladowali (por. cytat w podtytule; Mt 23,3).
Więcej przeczytasz w 22. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [29 października i 5 listopada 2023 R. XXXIV Nr 22 (885)], str. 6-7.
Fot. Pixabay
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
