NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO i II NIEDZIELA ZWYKŁA
NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO
„Oto Wybrany mój, w którym mam upodobanie”
„Ponad wodami głos Pański”
Prorok Izajasz umieścił w swej księdze cztery pieśni o tajemniczym cierpiącym Słudze Pańskim. Chociaż Izraelici mieli trudność, by odkryć tożsamość tej postaci, my identyfikujemy Sługę z Mesjaszem, czyli z Chrystusem. O wysokiej godności Sługi świadczy fakt, że sam Bóg nazwał Go swoim „Wybranym” i oznajmił, że ma w Nim upodobanie (por. cytat w tytule; Iz 42,1). Swoją deklarację powtórzył Bóg (który objawił się jako Ojciec), kiedy Jego Sługa otrzymał chrzest z rąk Jana Chrzciciela. Wówczas nad wodami Jordanu rozległ się potężny i pełen dostojeństwa głos (por. Ps 29,3–4): „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (Mt 3,17). Wcześniej świadkom tego ważnego wydarzenia ukazał się Duch Boży, który przybrał zewnętrzną postać gołębicy (por. Mt 3,16). Obecność Ducha również została zapowiedziana w Izajaszowym proroctwie (por. Iz 42,1). Do wydarzeń znad Jordanu powrócił w swej mowie św. Piotr. Apostoł przywołał swym słuchaczom chrzest Jezusa z Nazaretu, którego „Bóg [Ojciec] namaścił Duchem Świętym i mocą” (Dz 10,38). Chociaż to szczególne Boże objawienie my przywołujemy na końcu okresu Bożego Narodzenia, to było ono tak naprawdę początkiem – inauguracją publicznej działalności Sługi Pańskiego, Mesjasza, Jezusa. Umocniony pełnią darów Ducha Świętego i zapewniony o bliskiej więzi z Ojcem Zbawiciel mógł rozpocząć swą zbawczą misję. W czytaniach mszalnych nie będziemy już słyszeć o Bożej Dziecinie, ale o Panu, który nauczaniem i dokonywaniem cudów konsekwentnie realizował wolę Wszechmocnego.
II NIEDZIELA ZWYKŁA
„Oto Baranek Boży”
„Ustanowię cię światłością dla pogan”
Raz jeszcze trzeba nam wrócić do czytań z zeszłej niedzieli. Chociaż wieńczyły one okres liturgiczny Bożego Narodzenia (tom I lekcjonarza), a obecne dotyczą okresu zwykłego (III tom), to oba łączy wspólny temat – chrzest Jezusa. Św. Jan (a jego relacja składa się na dzisiejszą Ewangelię) nie opisał sceny chrztu Pana, ale przywołał to wydarzenie z perspektywy Jana Chrzciciela. Tenże wspominał Ducha zstępującego na Chrystusa i potwierdził świadectwo Boga Ojca (por. J 1,29–34). W ten sposób wypełniła się starotestamentalna zapowiedź: Najwyższy posłał swego Sługę (Mesjasza), aby ten stał się światłością dla pogan (por. cytat w podtytule; Iz 49,6). Światło oznacza zbawienie. Wiemy zatem, jaki był cel przyjścia na świat Bożego Syna. Znamy również finalny sposób realizacji Jego niełatwej misji. Zdradza go nam przywołany wyżej Jan Chrzciciel, nazywając Jezusa „Barankiem Bożym” (por. cytat w tytule; J 1,29). Baranek stanowił materię ofiar składanych w jerozolimskiej świątyni. Był też związany ze świętem Paschy, która przywołuje wyzwolenie z egipskiej niewoli. Oto Syn Boży ma stać się ofiarą wyzwalającą całą ludzkość (nie tylko Izraelitów, ale także pogan – np. mieszkańców Koryntu wzywających Jego imienia; por. 1 Kor 1,1–3) z niewoli zła. Taka była wola Ojca. Jezus ochotnie ją realizował. Ilustracją Jego działalności mogą stać się słowa psalmisty: „Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże” (Ps 40,9). A wolą Boga – raz jeszcze powtórzmy, chociaż nieco odmiennymi słowy – jest zbawienie wszystkich ludzi.
Więcej przeczytasz w 1. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [8 i 15 stycznia 2023 R. XXXIV Nr 1 (864)]
Dwutygodnik „Pielgrzym” można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
UWAGA!
Czasopismo do nabycia także w wersji elektronicznej (PDF)!
