UROCZYSTOŚĆ OBJAWIENIA PAŃSKIEGO, NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO i II NIEDZIELA ZWYKŁA
UROCZYSTOŚĆ OBJAWIENIA PAŃSKIEGO
„I pójdą narody do twojego światła”
„Ujrzeliśmy Jego gwiazdę na Wschodzie”
Sytuację ludzi, którzy żyją z dala od Boga, można porównać do stanu ciemności. Objawienie się Pana natomiast to światło, które rozprasza mroki niewiedzy i niewierności. Tak można by w skrócie określić kondycję pogan w czasach starożytnych. W przeciwieństwie do nich Izraelitom Wszechmogący objawił się i mogli oni postępować w świetle. To światło (które identyfikujemy z objawieniem i ze zbawieniem) nie było jednak tylko ich własnością. Mieli podzielić się nim z innymi narodami. Zapowiada to już Izajasz. Prorok woła: „Powstań! Świeć, Jeruzalem, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłysła nad tobą” (Iz 60,1), a potem dodaje, że to światło i tę chwałę ujrzą kiedyś wszystkie ludy ziemi (por. cytat w tytule; Iz 60,3). Prorokowi wtóruje psalmista, który zapowiada: „Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary (…), wszystkie narody będą mu służyły” (Ps 72,10–11). Kiedy to miało nastąpić? Jak miało to wyglądać? Tego starożytni Izraelici nie wiedzieli. To pozostawało tajemnicą (a każda tajemnica niesie z sobą ideę niewiedzy, ciemności). Została ona jednak wszystkim objawiona (por. Ef 3,3) w Jezusie Chrystusie. To do Niego, zaraz po Jego narodzinach, zmierzali tajemniczy magowie, by oddać Mu cześć. Szli za tajemniczą gwiazdą świecącą na Wschodzie (por. cytat w podtytule; Mt 2,2). Gwiazda oznacza światło, a ono symbolizuje objawienie i zbawienie. Kiedy pogańscy wędrowcy ujrzeli Chrystusa, „Światłość świata” (J 9,5), zrozumieli, że jedyny Bóg włączył także i ich w odwieczny plan zbawienia.
NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO
„Odnawiasz oblicze ziemi”
„Zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym”
Są takie wydarzenia w historii ludzkości, w których widać wyraźnie „dotyk” Boga. On to posyła swego Ducha i rozpoczyna odnawianie ziemi (por. cytat w tytule; Ps 104,30). Jednym z takich wydarzeń był niewątpliwie chrzest Jezusa Chrystusa w Jordanie, który stał się początkiem Jego publicznej zbawczej działalności. Nim to jednak nastąpiło, Jan Chrzciciel, jako głos wołającego na pustyni, wzywał ludzi do nawrócenia i do przygotowania się na przyjście Mesjasza. Tenże głos, zapowiedziany już przez proroka Izajasza, wołał: „Drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga!” (Iz 40,3). I w końcu stało się! Słowa proroctw zaczęły się spełniać. Bóg przyszedł na świat w Osobie swego Syna. Tenże przyjął z rąk Jana Chrzciciela chrzest w Jordanie, a Ojciec niebieski wyraził swoją aprobatę wobec Jego misji i swoje względem Niego upodobanie. Mesjasz został wówczas obdarowany mocą Ducha Świętego. Dzięki tej mocy mógł po niełatwej, ale zwycięskiej próbie kuszenia na pustyni zacząć nauczać i dokonywać cudów. Jan Chrzciciel mówił o Nim ludziom: „On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem” (Łk 3,16). Na ten fakt powoła się później św. Paweł, który napisze, że Bóg dzięki Jezusowi Chrystusowi nas zbawił przez obmycie Duchem Świętym (por. cytat w podtytule; Tt 3,5), usprawiedliwił Jego łaską i obdarzył nadzieją życia wiecznego. Moment chrztu Zbawiciela w wodach Jordanu był inauguracją tych wielkich i tak dla nas ważnych wydarzeń.
II NIEDZIELA ZWYKŁA
„Oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę”
„Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie”
Psalmista pisze o chwale, jaką ludzie winni oddać Bogu (por. cytat w tytule; Ps 96,7), ale to działa również w drugą stronę: Bóg okazuje swą chwałę ludziom. Prorok Izajasz zapowiadał Izraelitom czasy, w których wszystkie narody ujrzą sprawiedliwość i chwałę Jeruzalem (por. Iz 62,2), a to wszystko dzięki chwale Boga, którą Najwyższy wszystkim objawi. Ten proces objawiania się Bożej chwały jest stopniowy i zawiera poszczególne etapy. Składają się nań różne ważne wydarzenia w historii zbawienia: tajemnica wcielenia (czczona przez nas w ramach uroczystości Bożego Narodzenia), początek publicznej działalności Syna Bożego (zamanifestowana przez chrzest Jezusa w Jordanie) i wreszcie Jego zbawcza działalność (widoczna m.in. w cudach). Św. Jan zanotował pierwszy cud dokonany przez Mesjasza. Było to przemienienie wody w wino podczas wesela w Kanie Galilejskiej. Opowiadanie samo w sobie jest ciekawe i wiele moglibyśmy podjąć refleksji na jego temat, nas jednak interesuje jego zakończenie. Ewangelista pisze: „Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie” (J 2,11; fragment cytatu znajduje się też w podtytule). Na razie chwałę Pana ujrzeli apostołowie, z czasem coraz więcej ludzi zdoła ją zobaczyć. A oni sami będą robić wszystko, by tę chwałę pokazywać całemu światu i ją pogłębiać. Będzie to możliwe dzięki darom Ducha Świętego (por. 1 Kor 12,4–10) i poprzez różne rodzaje posługiwania, jakie wskaże im Pan.
Więcej przeczytasz w 1. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [9 i 16 stycznia 2022 R. XXXIII Nr 1 (838)]
TUTAJ można zakupić najnowszy (01/2022) numer dwutygodnika „Pielgrzym”:
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/Pielgrzym-262021/287
