I i II NIEDZIELA ADWENTU
I NIEDZIELA ADWENTU
„Czuwajcie!”
„… abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego”
Do czuwania wzywa nas Jezus (por. Mk 13,33-37). Opowiadając historię gospodarza, który wyjechał z domu, a sługom nakazał czujność, Zbawiciel zobrazował nam konieczność naszego oczekiwania na Jego przyjście. Nie znając daty tego wydarzenia, cały czas mamy być czujni. Jeśli bowiem Pan zjawi się, a my nie będziemy przygotowani, wówczas spotkanie z Nim nie przyniesie nam pokoju i radości. A my mamy być bez zarzutu w tym dniu, do czego wzywa nas również św. Paweł (por. cytat w podtytule z 1 Kor 1,8). Adwent to czas oczekiwania na przyjście Pana i korygowania własnego błędnego, grzesznego postępowania. Zrozumieli to Izraelici, a Izajasz przepraszał Boga za ich brak czujności, który przejawiał się w niewierności wobec Jego przykazań. „Grzeszyliśmy przeciw Tobie od dawna i byliśmy zbuntowani” (Iz 64,4) – wyznał prorok. Izrael nie czuwał (by nie dać się zaskoczyć pokusom), czuwał natomiast Pan. On wszakże jest Pasterzem, a Pasterz zawsze czuwa nad swą trzodą. Wzywając Jego wsparcia, psalmista wołał: „Usłysz, Pasterzu Izraela (…) i przyjdź nam z pomocą” (Ps 80,2-3). Czuwać oznacza nie dać się szatanowi (który chce nas odwieźć od Stwórcy); nie stracić łączności z Bogiem i dbać o łaskę uświęcającą; oczekiwać Jego przyjścia z radością; gromadzić dobre czyny jako owoc czuwania. Do tego wzywa nas liturgiczny okres Adwentu, który właśnie się rozpoczyna. W dobie pandemii musimy być ostrożni i czujni, by nie zarazić się wirusem. Podobnej postawy potrzeba w życiu duchowym, by nie zainfekować się wirusem grzechu.
II NIEDZIELA ADWENTU
„Przygotujcie drogę Panu”
„Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim”
Wezwanie zawarte w tytule przywołał ewangelista Marek w odniesieniu do działalności św. Jana Chrzciciela (por. Mk 1,3). Pochodzi ono oryginalnie z Księgi Izajasza, a wypowiedziane zostało w kontekście powrotu Izraelitów z wygnania babilońskiego. W pełnych pociechy słowach Bóg zapowiadał ludowi koniec karnego przesiedlenia, a tajemniczy glos wzywał do przygotowania dróg dla Niego, bo On sam poprowadzi naród wybrany do ojczyzny. Obrazowo mówił o konieczności wyrównania gościńców na pustkowiu, podniesienia dolin, obniżenia gór itp. Już można było odczuć aurę odmiany losu i wykrzyczeć z radością: „Oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę” (Iz 40,10). Wybawca przyniesie wiele dóbr, na które z utęsknieniem oczekiwał lud: ogłosi pokój, obdarzy wyznawców zbawieniem, przekaże łaskę, wierność i sprawiedliwość (por. cytat z podtytułu; Ps 85,14), obdarzy ludzi szczęściem i obfitością (por. Ps 85,9-14). Dobra te mogły stać się udziałem Izraelitów od chwili, gdy na świat przyszedł Mesjasz, Boży Syn i Posłaniec. Niestety, większość z nich odrzuciła Go. Otwarte pozostały natomiast dzieci Kościoła, który od początku głosił bliskość dnia Pańskiego. W świecie wojen i niepokojów, bluźnierstw i niewierności, zagubienia i pandemii coraz wyraźniej zdaje się słyszeć wezwanie: „Przygotujcie drogę Panu”! On już nadchodzi, On jest już blisko. Niech to będzie źródłem radości (nie strachu) dla tych, którzy „łakną i pragną sprawiedliwości” (Mt 5,6). Sprawiedliwość bowiem przybędzie wraz z Wyzwolicielem.
Więcej przeczytasz w 24. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [29 listopada i 6 grudnia 2020 R. XXXI Nr 24 (809)]
TUTAJ można zakupić najnowszy (24/2020) numer dwutygodnika „Pielgrzym”:
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/Pielgrzym-242020/287
