Największą tęsknotą, jaka w ogóle istnieje, jest tęsknota Boga za swoimi zagubionymi dziećmi. Daje jej wyraz konający na krzyżu Syn Boży: „Pragnę” (J 19, 28). Największe zaś cierpienie to świadomość utraty Boga.
Najpełniej może do niej dojść w momencie śmierci człowieka obarczonego grzechem. Dla naszego zbawienia również to doświadczenie przyjął na siebie Syn Boży, „Baranek bez skazy” (por. Wj 12, 5): „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” (Mt 27, 46). Pomiędzy tęsknotą Ojca i cierpieniem Syna, „Pierworodnego spośród umarłych” (por. Kol 1, 18), stoi Dziewica Maryja, Matka Słowa. Stoi, jak kiedyś stała pod krzyżem Syna. Jest Ona Niewiastą przewidzianą od założenia świata, aby Bogu ofiarować Pierworodny Owoc swego dziewiczego łona, a ludziom dać Zbawiciela. (…)
ks. Sławomir Kunka
Więcej przeczytasz w najnowszym numerze dwutygodnika „Pielgrzym” (02/2020).
