Sagrada Familia, bazylika budowana już od ponad wieku, na pierwszy rzut oka wydaje się być dziwnym secesyjnym dziełem, zupełnie nieprzystającym do utartych kanonów architektonicznych katolickich świątyń. Też tak sądziłem, póki nie przekroczyłem progu tego fascynującego kościoła. Kardynał Francesco Ragonesi, wizytując w 1915 r. budowę, porównał go do Boskiej Komedii.
Kardynał Ragonesi nazwał też Antoniego Gaudiego, głównego architekta katalońskiej bazyliki, „Dantem architektury”. Biorąc pod wzgląd to, że świątynia w Barcelonie skupia w sobie jak soczewka współczesny świat, sporo w tym stwierdzeniu racji. Jest dziełem pięknym, nowoczesnym, a jednocześnie pełnym dialogu i harmonii pomiędzy formą, światłem i kolorem, który nasyca całą strukturę, alegorycznie malując stworzenie i zbawienie świata oraz człowieka. Od rzeźby Świętej Rodziny z Dzieciątkiem, po najmniejszą pszczołę, biedronkę czy mrówkę, które zdają się chodzić po rzeźbionym bluszczu oplatającym spiżowe drzwi wejściowe, wszystkie elementy i detale tej bazyliki wydają się żyć i poruszać jak cały świat przyrody, chciałoby się powiedzieć – rajskiej przyrody. (…)
Więcej przeczytasz w najnowszym numerze dwutygodnika Pielgrzym (15/2019).
