Od 1925 roku obchodzimy wprowadzoną przez papieża Piusa XI liturgiczną uroczystość Jezusa Chrystusa – Króla Wszechświata. Mimo że pojęcie króla jest głęboko zakorzenione w tradycji hebrajskiej i w Starym Testamencie, znaczenie, które nadaje mu Jezus Chrystus, jest zupełnie nowe.
Rozumienie „królowania” przez ludzi tak bardzo różniło się od rozumienia go przez samego Chrystusa, że Jezus wręcz ucieka przed ludźmi, gdy ci przychodzą, by obwołać go królem po cudzie rozmnożenia chleba. Scenę tę spotykamy w Ewangelii wg św. Jana: „A kiedy ludzie spostrzegli, jaki znak uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który ma przyjść na świat». Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę”
(J 6,14). Chrystus na próbę obwołania Go królem odpowiada w sposób radykalny – przez dystans i samotność. Jakież musiało być zdziwienie tłumu, który chciał Go porwać. Jednak czy tłum może obwołać królem Syna Bożego, nadać Mu funkcję i godność królewską? (…)
