Od Niedzieli Palmowej rozpoczyna się przeżywanie Wielkiego Tygodnia. Potrwa on aż do Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego. Obie niedziele stanowią jakby klamrę spinającą „w jedną całość dwa najistotniejsze wydarzenia zbawcze: bolesną śmierć i chwalebne zmartwychwstanie Chrystusa” (Zwycięzca śmierci).
W Niedzielę Palmową, nazywaną inaczej Pasyjną, odczytuje się ewangeliczny opis Męki Pańskiej. Wyznaczony obiema niedzielami święty czas ma w wiernych pogłębić świadomość, że „Pascha Jezusa jest misterium jednocześnie śmierci i zmartwychwstania, bo to tam właśnie Jezus jest «ognistym krzewem» ostatecznego objawienia się Boga – w ogniu, który zarazem trawi ofiarę i ożywia ją” (François-Xavier Durrwell). Bez miłości wobec Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego nie można odnaleźć owego „ognistego krzewu” (por. Wj 3,2). „Świętą ziemią” (por. w. 5), na której wyrasta dla nas ów „krzew” jest Matka-Kościół. Kochając Chrystusa miłością Jego Kościoła, zdobędziemy się na „zdjęcie sandałów” (por. w. 5) i szczere zaangażowanie poprzez liturgię i modlitwę osobistą w przeżywanie tajemnic naszego zbawienia. One mają moc odmienić nasze życie, ożywić naszą wiarę i odwagę dzielenia się odkrytą tajemnicą z innymi. (…)
