Polskie wspominanie przeszłości miesiącami stoi. Mamy swoje Maje, Czerwce, Listopady i Grudnie, ale Sierpień jest w tym zestawie zdecydowanie najbogatszy. I dobrze, bo jak słusznie stwierdził Józef Piłsudski: „Kto nie szanuje swojej przeszłości, nie zasługuje na szacunek teraźniejszości i nie ma prawa do przyszłości”.
Jedna z tych rocznic to Powstanie Warszawskie, które mam głęboko w świadomości zakorzenione. Może to była lektura jednej z ulubionych książek dzieciństwa „Najmłodsi żołnierze walczącej Warszawy”, może „Kamienie na szaniec”, może coś innego. Dość, że już w liceum, a były to późne lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku, wraz z kolegami odbywaliśmy długie podróże do stolicy, żeby 1 sierpnia uczestniczyć w niezwykłych obchodach kolejnej rocznicy warszawskiego zrywu na Wojskowych Powązkach. Wtedy, jak pamiętam, było jeszcze bardzo wielu starszych ludzi z opaskami na rękawach, a nam nigdy do głowy nie przyszło, żeby podobne opaski mieć na swoich rękach. (…)
