Wilk od wieków budzi w ludziach skrajne emocje. Z jednej strony się go boimy, z drugiej zachwycamy się jego pełną dzikości naturą. Niewątpliwie w polskiej kulturze wilk zajmuje niebagatelne miejsce.
Postać wilka jest obecna w wierzeniach większości kultur. W naszej kulturze od zawsze kojarzono go ze złymi mocami i okrucieństwem. Wilkowi – jako gatunkowi aktywnemu głównie nocą – przypisywano związki z księżycem, co czyniło go istotą reprezentującą świat podziemny, przewodników zmarłych, a nawet wcielenia demonów i złych mocy. W wielu kulturach zachował się mit o wilkołactwie – przemianie człowieka w wilka. Według wierzeń wilkołak to człowiek, który za sprawą magii, klątwy bądź własnej decyzji miał być obdarzony siłą wilka, nie potrafił on jednak zapanować nad wilczą naturą, stawał się agresywny, atakował ludzi, pożerał zwierzęta. Wilkowi przypisywano nadprzyro-
dzone zdolności. Ślepia wilka, do dziś nazywane przez myśliwych lampami, miały być obdarzone magicznymi mocami, potrafiły one rzucać błyskawice, które miały pomagać im lepiej widzieć w nocy.
Niegdyś ludzie ze względu na niebezpieczeństwa czyhające w lesie bali się do niego wchodzić. Dla tych, którzy jednak musieli to uczynić, przygotowywano amulety odstraszające złe moce i duchy. Najbardziej obawiano się właśnie wilków i wilkołaków. Słowianie, choć fascynowali się ich siłą i tajemniczością, ze strachu starali się nie wymawiać nazwy wilka przy uroczystościach, stąd znane dziś powiedzenie „Nie wywoływać wilka z lasu”. Inne przysłowia, jak „Patrzeć wilkiem”, „Głodny jak wilk”, „O wilku mowa”, „Wilk w owczej skórze”, wskazują, że zwierzęta te miały być wciąż nienasycone, przebiegłe i zawistne.
Wilka zatem lękano się, ale też i podziwiano. Próbowano posiąść jego zwierzęcą moc i niezależność. Nasi słowiańscy przodkowie, odziani w wilcze skóry, odprawiali rytuały, aby nabrać wilczej siły i odwagi.(…)
