Liturgia słowa z 24 grudnia rano: 2 Sm 7, 1-5. 8b-12. 14a. 16; Ps 89 (88), 2-3. 4-5. 27 i 29 (R.: por. 2a); Łk 1, 67-79. Według uznania Pierwsze czytanie i Psalm responsoryjny z 20 XII, a przez to inne niż w ostatnią niedzielę: Iz 7, 10-14; Ps 24 (23), 1b-2. 3-4b. 5-6 (R.: por. 7c i 10ab).
(Łk 1,67-79 – z Biblii Tysiąclecia)
Benedictus
67 Wtedy ojciec jego, Zachariasz, został napełniony Duchem Świętym i prorokował, mówiąc:
68 «Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela,
że nawiedził lud swój i wyzwolił go,
69 i moc zbawczą nam wzbudził
w domu sługi swego, Dawida:
70 jak zapowiedział to z dawien dawna
przez usta swych świętych proroków,
71 że nas wybawi od nieprzyjaciół
i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
72 że miłosierdzie okaże ojcom naszym
i wspomni na swoje święte Przymierze –
73 na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi,
że nam użyczy tego,
74 iż z mocy nieprzyjaciół wyrwani
bez lęku służyć Mu będziemy
75 w pobożności i sprawiedliwości przed Nim
po wszystkie dni nasze.
76 A i ty, dziecię, prorokiem Najwyższego zwać się będziesz,
bo pójdziesz przed Panem torując Mu drogi;
77 Jego ludowi dasz poznać zbawienie
[co się dokona] przez odpuszczenie mu grzechów,
78 dzięki litości serdecznej Boga naszego.
Przez nią z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi,
79 by zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają,
aby nasze kroki zwrócić na drogę pokoju».
Rozważanie:
Ostatni dzień nowenny przed Bożym Narodzeniem. Jutro we wszystkich kościołach zabrzmi radosny śpiew: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie” (Łk 2,14). Aby jednak ten śpiew wzbudził radość w sercach, musimy dobrze rozważyć, czy są one tak dobrze przygotowane na tę uroczystość przyjścia Jezusa, jak nasze świąteczne stoły na przyjęcie członków rodziny i gości.
W Ewangelii św. Łukasz mówi o radości Zachariasza z narodzenia syna. Wyraża ją pieśnią uwielbienia. Nowo narodzony Jan jest jedyny, drogi, święty, a jednak on nie jest Tym, który jest oczekiwany. Jest tylko Jego zwiastunem. Jeśli mały Jan jest błogosławiony, tym bardziej święty będzie tak długo oczekiwany Mesjasz, którego on wprowadzi. Jan pod koniec swej publicznej działalności szczerze wyzna: „nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała (J 1,27).
Zachariasz dziękuje Bogu za zbawienie, które już się dokonuje, i wielbi Boga w nadziei tego, co się dokona w przyszłości. Jezus już nas zbawił. Mamy wiele powodów, aby wielbić Boga za to, czego dokonał w naszym życiu, i prosić Go, by ciągle wlewał w nasze serce radość ze zbawienia, które wzbogaca życie nadzieją wiecznej szczęśliwości. Niech zatem modlitwa Zachariasza stanie się naszą modlitwą.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011