Liturgia słowa: 2 Krl 2, 1. 6-14; Ps 31 (30), 20. 21. 24 (R.: por. 25); J 14, 23; Mt 6, 1-6. 16-18.
(Mt 6, 1-6. 16-18 – z Biblii Tysiąclecia)
Czystość zamiarów
6
1 Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.
Jałmużna
2 Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. 3 Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, 4 aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Modlitwa
5 Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. 6 Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Post
16 Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. 17 Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, 18 aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Rozważanie:
W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi o prywatnym wymiarze naszej wiary. Podkreśla motywację religijną praktyk, przede wszystkim jałmużny, modlitwy i postu. Potwierdza ich religijną wartość i zaleca je swym uczniom.
Nie mają wartości praktyki spełniane dla zdobycia uznania u ludzi. Uczeń Jezusa musi zadowolić się pewnością, że Bóg sam wynagrodzi jego dobre uczynki. Dlatego powinien je czynić jedynie z miłości do Boga, a nie z uznania ludzkiego. Jezus nie tylko zaleca te praktyki pobożne, ale traktuje je jako obowiązek wymagany od tych, którzy chcą pełnić wolę Bożą.
Jeden z największych obowiązków nałożonych przez Stary Testament i potwierdzony przez Jezusa, to zasada udzielania pomocy będącym w potrzebie. Opieka, zainteresowanie, a także wsparcie materialne muszą być dawane biednym (zob. Pwt 15,1n). Na Sądzie Ostatecznym wszyscy będą sądzeni z tego, czy byli wierni temu obowiązkowi (zob. Mt 25,31n).
W praktykowaniu uczynków miłosierdzia Jezus upomina swych uczniów przed obłudą. Istotnym znakiem szlachetności uczynków miłosierdzia jest to, że są one spełniane ze względu na Boga, a nie na ludzi. Te słowa Jezusa niech skłonią nas do zbadania, jaki jest mój motyw w spełnianiu tych uczynków?
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2011