Czytania: Dz 20,17-27; Ps 68 (67), 10-11. 20-21 (R.: por. 33a); J 14,16; J 17,1-11a.
Dziś w Ewangelii są przekazane słowa modlitwy Jezusa. Można powiedzieć, że są one rozszerzeniem tematu z Ojcze nasz (zob. Mt 6). Modlitwa ta często jest nazywana Modlitwą kapłańską. Nazwa ta jest słuszna tylko wtedy, gdy przyjmiemy, że wstawiennictwo i zjednoczenie, o które Jezus prosi, jest dziełem kapłańskim. Lepiej jednak nazwać ją Modlitwą o jedność.
Jezus zwraca się bezpośrednio do Ojca. Jego godzina nadeszła. Obecność Boża w świecie została objawiona. Życie wieczne będzie polegało na rozpoznaniu tej obecności: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa”. Uznanie Boga w Synu, którego Bóg posłał, jest życiem wiecznym.
Jezus ukazał obecność Bożą na ziemi, i teraz – po wypełnionej misji – wraca do swej obecności po prawicy Ojca. Ukończył zlecone Mu dzieło. Prawdziwa natura Boga, który jest Miłością, zostaje ukazana w jego śmierci ofiarnej. Uczniowie już uwierzyli w boskie pochodzenie Jezusa, w Jego jedność z Ojcem. Jezus prosi, aby Bóg zachował ich w tej wierze. Często myślimy, że nasze zaufanie Bogu musi być wsparte naszymi poczynaniami. Tymczasem Jezus kładzie los swych uczniów z pewnym zaufaniem w ręce Boga i Jemu pozostawia dalsze działanie.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012