Czytania: Dz 19,1-8; Ps 68 (67), 2-3. 4 i 5 ac. 6-7 (R.: por. 33a); Kol 3,1; J 16,29-33
„Oto teraz mówisz otwarcie”. Te słowa wskazują jak wielką trudność mieli uczniowie w zrozumieniu głoszonej przez Jezusa prawdy o Bogu. Gdy podczas Ostatniej Wieczerzy wydawało się im, że wreszcie ją zrozumieli, Jezus podważa poprawność ich rozumienia. Mówi o ich zwątpieniu i opuszczeniu Go w chwilach trudnych. To jednak nie umniejsza Jego miłości do nich. Chociaż chwilowo ich wiara się zachwieje, to i tak będą uczestniczyć w Jego zbawczym dziele.
Jezus zna ludzkie słabości i przeszkody, które utrudniają zrozumienie rzeczy Bożych. Nie potępia za to. Przeciwnie, okazuje zrozumienie i cierpliwość. Aby zrozumieć sprawy Boże potrzebna jest bowiem nie tyle wiedza, co łaska Boża. Uczniowie zachwiali się w wierze, ponieważ zbyt ufali sobie samym.
W takim niebezpieczeństwie są wyznawcy Jezusa wszystkich czasów. Również i my. Jak długo nasza wiara nie napotyka trudności, jest pewna. Jednakże gdy ciemności i niepewności staną przez nami, wiara może się zachwiać. Nawet można ją utracić. Żyjemy zawsze w niebezpieczeństwie utraty wiary. Największym wrogiem wiary może być „świat”, to znaczy otoczenie. Jezus zwraca na to uwagę, mówiąc: „w świecie doznacie ucisku”. Każdy może doznać trudności w wierze z powodu okoliczności życiowych i cierpień. W wierze wytrwa tylko ten, kto złoży całą ufność w Jezusie.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012