Czytania: Dz 15,1-6; Ps 122 (121), 1-2. 4-5 (R.: por. 1 bc); J 15, 4. 5b; J 15,1-8
Dziś w Ewangelii starotestamentowa alegoria, nazywająca naród wybrany winnicą Jahwe (zob. Ps 80,9-20), zostaje dogłębnie schrystianizowana. Jezus jest prawdziwym krzewem winnym, o który troszczy się Bóg. Czyni to, obcinając bezowocne gałęzie i przycinając dające owoce. Gałęziami są ludzie, którzy przyjęli naukę Jezusa. Są oni zaproszeni i zachęceni, by wytrwali przy Nim.
Alegoria o krzewie winnym i latoroślach ukazuje więc nierozłączność ludzi wierzących z Jezusem. On jest źródłem życia, pożywieniem i powodem wzrostu. Odłączenie od tego źródła przynosi śmierć. Jako uczniowie Jezusa, w jaki sposób jesteśmy z Nim złączeni? Można wyliczyć wiele form naszego złączenia. Oto niektóre: Komunia święta, nasze modlitwy, rozmyślania nad życiem Jezusa, próba naśladowania Go w codziennym życiu.
Centralna nauka dzisiejszej alegorii jest oczywista. Jest nią zjednoczenie naszego życia z życiem Jezusa przez miłość. Jeśli ono nastąpi, wtedy nasze życie ziemskie wyda owoc w postaci życia wiecznego. Jeśli tego nie osiągniemy, wtedy, chociaż uważamy się za uczniów Jezusa, faktycznie nie jesteśmy nimi, i trud całego naszego życia nie nadaje się do niczego innego, jak tylko do odrzucenia. Każdego dnia zatem powinniśmy rozważać, czy nauka Ewangelii jest dla nas codziennym pokarmem.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012