Czytania: Dz 15,7-21; Ps 96 (95), 1-2. 3 i 10 (R.: por. 3); J 10,27; J 15,9-11
Nieliczne słowa, które Jezus w dzisiejszej Ewangelii kieruje do nas, pouczają, na czym polega radość życia ludzkiego. Przyczyną pełnej i doskonałej radości, mówi Jezus, jest miłość Boża. Jeżeli nasza ludzka miłość ma być pełna radości, musi być przeniknięta miłością Bożą. Tylko miłość Boża może w pełni rozradować serce ludzkie.
Do miłości Bożej dochodzimy przez doskonałe zachowanie Bożych przykazań. Wzór, jak należy to czynić, dał sam Jezus. On trwa w miłości Bożej, ponieważ zachowywał przykazania Boże. W ten sam sposób dochodzimy do miłości i my. Miłość bowiem, o której Jezus mówi, jest jedna. Jest nią miłość Ojca do Jezusa. Ta miłość Ojca przechodzi w Jezusie do uczniów, którzy z kolei, przez uległe posłuszeństwo, odwzajemniają się miłością Jezusowi. To właśnie miłość wzajemna jest źródłem radości uczniów i istotnym warunkiem ich zażyłej przyjaźni z Jezusem. Ten wzór miłości prawdziwego ucznia Jezusa jest krańcowy i bezgraniczny. Jest nim sam Jezus, który daje swoje życie za swych przyjaciół. Do takiej właśnie miłości Jezus powołał swoich uczniów. Ich życie przyniesie trwały owoc i ich modlitwy zostaną wysłuchane tylko wtedy, gdy będą pielęgnować miłość wzajemną i będą wzrastać w niej.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012