Czytania: Dz 9,31-42; Ps 116B (115), 12-13. 14-15. 16-17 (R.: por. 12); J 6,63c. 68c; J 6,55. 60-69
„Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem”. Te słowa Jezusa były niezrozumiałe i nie do przyjęcia dla wielu słuchających Go. Dla tych, którzy przyjęli Jezusa za tego, kim rzeczywiście był, były słowami dającymi prawdziwe życie. Człowiek jednak jest słaby i nie może w pełni otworzyć się wobec Jezusa bez pomocy Bożej. Tak więc to Bóg sprawia, że słowa Jezusa dają życie. Sprawi też, że te słowa zmienią nasze życie, ale tylko wtedy, gdy uwierzymy w ich przemieniającą moc.
Poznanie tajemnic Bożych jest niemożliwe przy udziale jedynie rozumu. Jeśli całe zaufanie pokładamy tylko w mocy rozumu, wtedy, podobnie jak pierwsi uczniowie, jesteśmy narażeni na odejście. Tylko wiara prowadzi do pełnego poznania Bożych zamiarów. Jest ona jakby szkłem powiększającym. Rozszerza nasze poznanie i zrozumienie. Przez wiarę bowiem pozwalamy Duchowi Bożemu działać w nas. Jego działalność pomaga nam przekroczyć ludzko-ziemskie możliwości poznania i zrozumienia, i czyni możliwe to, co, mówiąc po ludzku, wydaje się niemożliwe.
Dziękując za Boży dar Ciała i Krwi Jezusa, prośmy Go o łaskę, byśmy zawsze byli otwarci na działanie w nas Ducha Bożego. Prośmy także, abyśmy żyli mocną wiarą.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012