Czytania: Dz 5,27-33; Ps 34 (33), 2 i 9. 17 i 18. 19-20 (R.: por. 7a); Por. J 20,29; J 3,31-36
J 3,31-36
W Ewangelii św. Jana można znaleźć trzy przeciwieństwa charakterystyczne dla jego teologii. Są to: wierzyć – nie wierzyć; światłość – ciemność; z wysoka – z ziemi. Odnoszą się do osoby Jezusa, który przyszedł z wysoka i daje świadectwo światłości. Kto wierzy, będzie zbawiony, posiądzie życie wieczne.
Uwierzyć w Jezusa, to przyjąć Ojca i Jego miłość, czyli: posiadać i żyć życiem wiecznym już tu, na ziemi. Gniew Boży – to utrata życia wiecznego, to śmierć i ciemności, które są świadomą niewiarą.
Jezus objawia Boga. Przez wiarę mamy udział w Jego życiu. Odrzucenie Jezusa oznacza potępienie. Jezus przyszedł, by powiedzieć, kim jest Bóg i czym my możemy się stać, jeśli Mu uwierzymy. Tylko ten, kto zna Boga, może powiedzieć nam prawdę o Bogu. Ta prawda jest w Ewangelii. Słuchać Jezusa oznacza to samo, co słuchać Boga. Jezus ma pełnię Ducha i przekazuje słowa Boże. Odrzucenie słuchania oznacza odrzucenie Bożego daru miłości i życia.
Stwórcza miłość Boża, okazana w Jezusie, zmieniła nasze życie. Największy akt Bożej przyjaźni wobec nas jest opisany w określeniach człowieka otrzymującego uczestnictwo w życiu Bożym i stającego się dzieckiem Bożym. To nowe życie – uczestnictwo w życiu Bożym – jest życiem łaski.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012