We wrześniu odszedł do Pana bardzo nam bliski, wszak wywodzący się z Kościoła chełmińsko-pelplińskiego, pierwszy biskup elbląski – Andrzej Józef Śliwiński. Służył Kościołowi chełmińskiemu u boku biskupa Mariana Przykuckiego, a następnie elbląskiemu jako biskup diecezjalny. Za dewizą swej posługi obrał słowa św. Jana Chrziciciela Ilum oportet crescere – Trzeba, aby On wzrastał.
Urodził się 6 stycznia 1939 r. w Werblini, miejscowości należącej do parafii Starzyno, jako najstarszy syn w rolniczej rodzinie Józefa i Stefanii z d. Kolińskiej. W czasie wojny rodzinę wysiedlono do Wielkiej Chociczy pod Koninem, gdzie ojciec pracował jako urzędnik majątkowy. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Werblini (1945-1949) i Wejherowie (1949-1952). Następnie zapisał się do Niższego Seminarium Collegium Leoninum w Wejherowie. W 1953 r. przeniósł się do Gimnazjum Biskupiego Collegium Marianum w Pelplinie, gdzie 9 czerwca 1956 r. z wyróżnieniem zdał egzamin maturalny, zaś maturę państwową uzyskał w systemie eksternistycznym 12 listopada 1957 r. w Gdańsku, w słynnej Topolówce. W WSD studiował w latach 1956-1961. Uprawiał sport. Należał do Klubu Studentów Kaszubów, którego został prezesem, wówczas nazywanym „królem”. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk biskupa Kazimierza Józefa Kowalskiego w pelplińskiej katedrze 17 grudnia 1961 r. Jego pierwszą i jedyną placówką duszpasterską był wikariat w parafii św. Józefa w Wygodzie na Kaszubach, gdzie pracował od 15 stycznia 1961 r. do końca czerwca 1964 r. Od 1 października tego roku podjął studia z dogmatyki na Wydziale Teologicznym, w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Hospitował seminarium naukowe z teologii dogmatycznej u ówczesnego profesora i rektora Wincentego Granata. Tu również wyróżniał się aktywnością naukową. Zawsze był pełen wigoru i dowcipu. Kiedy na zakończenie Soboru Watykańskiego II polscy jego uczestnicy wysłali do episkopatu niemieckiego słynny list, ze znanymi słowami: „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”, władze PRL rozpętały przeciwko ostrą kampanię. Wówczas grupa księży studentów, wśród nich ks. Śliwiński, ks. S. Bogdanowicz zabierali na tych spotkaniach głos, wykazując tendencyjność oskarżeń i podkreślając doniosłość aktu pojednania. Pracownicy SB aresztowali księży rozbijających zebrania i poddawali ich przesłuchaniom, czy szykanom, np. odbierając im dowody osobiste. W 1966 r., w ramach tzw. rajdów milenijnych, prowadził pieszą wycieczkę studentów przez Kaszuby. Egzamin magisterski zdał 23 maja 1967 r. Pracę napisał u prof. Granata (któremu później poświęcił dwa wspomnienia). W Lublinie został jeszcze jeden rok na kursie doktoranckim. Przez rok pełnił funkcję seniora Konwiktu Księży Studentów KUL i przewodniczącego Zrzeszenia Studentów Polskich Wydziału Teologicznego KUL.
W stolicy diecezji
Po studiach, w 1968 r. podjął pracę w Pelplinie. Od tego roku w WSD wykładał teologię fundamentalną i zastępczo dogmatyczną oraz prowadził seminarium naukowe, na którym powstało kilka prac magisterskich.
Ponadto wykonywał obowiązki wikariusza katedralnego (do 1978) i przez trzy lata uczył młodzież Liceum Ogólnokształcącego. Poza tym pełnił obowiązki w Kurii Biskupiej. Był diecezjalnym duszpasterzem służby zdrowia (1968-1970), kierował duszpasterstwem rodzin (1968-1972), w Sądzie Biskupim sprawował funkcję sędziego prosynodalnego (1969-1980). W lipcu 1970 r. został kanclerzem Kurii Biskupiej (do 1986 r.). W styczniu 1972 r. obronił doktorat z teologii dogmatycznej, której promotorem był ks. prof. Czesław Bartnik. Rozprawa ukazała się w 1974 r. drukiem. W 1973 r. został diecezjalnym referentem ds. Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Towarzystwa Przyjaciół KUL (wyróżniony dyplomem członka założyciela). Ponadto był diecezjalnym duszpasterzem akademickim, duszpasterzem ludzi morza, egzaminatorem posynodalnym, członkiem Rady Kapłańskiej, Rady Duszpasterskiej, sekretarzem Kolegium Konsultorów. W 1982 r. został mianowany delegatem Delegatury Pelplińskiej, 25 marca 1982 r. rektorem nowo utworzonej kaplicy Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego á Paulo w Pelplinie, 11 czerwca 1982 r. biskup Marian Przykucki włączył go do grona kanoników gremialnych Kapituły Katedralnej Chełmińskiej.
19 kwietnia 1986 r. papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym ordynariusza Mariana Przykuckiego, przydzielając mu stolicę tytularną Arindela. Sakrę biskupią przyjął 15 czerwca w pelplińskiej katedrze z rąk prymasa Polski kard. Józefa Glempa. Równocześnie biskup diecezjalny 21 czerwca mianował go wikariuszem generalnym, wikariuszem biskupim dla duszpasterstwa Wybrzeża i dodatkowo proboszczem parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni, a także dyrektorem Diecezjalnego Studium Teologicznego w Gdyni – Punkt Konsultacyjny ATK. Odtąd zamieszkał w Gdyni.
Biskup Elbląski
25 marca 1992 r. papież Jan Paweł II dokonał reorganizacji terytorialnej Kościoła w Polsce, tworząc kilka nowych diecezji, m. in. elbląską. Biskup Andrzej Śliwiński został jej pierwszym ordynariuszem. Ingres do katedry św. Mikołaja w Elblągu odbył 17 maja. Zorganizował Kurię Diecezjalną (25 marca), Kapitułę Katedralną Elbląską (25 listopada), 1 października erygował WSD, w którym wykładał teologię dogmatyczną. W 1993 r. powołał do istnienia Diecezjalną Caritas, Pomezańskie Studium Teologiczne w Elblągu i Kwidzynie, Diecezjalne Centrum Duszpasterskie, Dom Formacyjny Rodzin w Elblągu, Dom Formacyjny św. Wojciecha w Mikoszowie i kilka innych instytucji duszpasterskich. 16 października 1993 r. utworzył Kwidzyńską Kapitułę Konkatedralną św. Jana Apostoła i Ewangelisty, a funkcjonujący od 1983 r. kościół kolegiacki św. Wojciecha w Prabutach również podniósł do rangi konkatedry. 25 marca 2002 r., z upoważnienia papieża, podniósł kościół św. Mateusza w Nowym Stawie do rangi kolegiaty i ustanowił przy nim Kapitułę Kolegiacką Żuławską. W ramach Konferencji Episkopatu Polski piastował funkcję przewodniczącego Podkomisji ds. Kultury Zdrowotnej i Sportu, przewodniczącego Komisji ds. Duszpasterstwa Ludzi Morza oraz członka Komisji ds. Duszpasterstwa Rolników. Był także prezesem Stowarzyszenia Sportowców RP. To właśnie dlatego w Elblągu papież spotkał się ze sportowcami 6 czerwca 1999 r. w czasie swej siódmej pielgrzymki apostolskiej do Polski. 2 lipca 2003 r. złożył na ręce papieża rezygnację z funkcji biskupa diecezjalnego. Jako biskup-senior rezydował nadal przy katedrze św. Mikołaja w Elblągu.
Był lubiany
Oprócz rozprawy doktorskiej, opublikował pond 70 artykułów i recenzji, drukowanych w różnych czasopismach, także w „Pielgrzymie”.
Zmarł po dłuższej chorobie 9 września 2009 r. w Elblągu. Eksporcie, wspólnie z biskupem elbląskim Janem Styrną i biskupem pomocniczym Józefem Wysockim, przewodniczył biskup pelpliński Jan Bernard Szlaga, on też wygłosił homilię. Liturgię pogrzebową w dniu 14 września celebrował arcybiskup gnieźnieński Henryk Muszyński w koncelebrze 20 członków episkopatu, kazanie wygłosił arcybiskup Edmund Piszcz. Słowo pożegnalne powiedział biskup elbląski Jan Styrna i dziekan kapituły ks. inf. Mieczysław Józefczyk. Udział wzięło wielu księży, także z diecezji pelplińskiej, gdańskiej i toruńskiej, wśród których miał wielu przyjaciół. W pogrzebie uczestniczyły władze miasta, z prezydentem, rektorzy uczelni elbląskich, przedstawiciele środowisk twórczych i sportowych, elbląska „Solidarność”. Żegnała go grupa Kaszubów w regionalnych strojach, na czele ze starostą puckim, który przywiózł garść ziemi z rodzinnej zagrody Biskupa. Pochowany został w nowo zbudowanej krypcie biskupów elbląskich w katedrze św. Mikołaja.
ks. Anastazy Nadolny
„Pielgrzym” 2009, nr 20 (518), s. 10-11
