NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO i II NIEDZIELA ZWYKŁA
NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO
„Wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody”
„Czerpać będziecie wodę ze zdrojów zbawienia”
Niedziela chrztu Pańskiego prowadzi nas do refleksji na temat wody. W dosłownym znaczeniu jest ona niezbędna do życia, a jej brak prowadzi do śmierci. W ujęciu metaforycznym z kolei woda oznacza obfitość darów Bożych, o czym przekonuje Izajasz (por. zaproszenie Pana skierowane do ludzi, a zapisane w tytule; Iz 55,1). Bóg w księdze tegoż proroka przywołuje raz jeszcze motyw wody, ukazując skuteczność swego przepowiadania (porównuje je do ulewy i śniegu, które przynoszą ziemi urodzaj). Psalmista z kolei pisze o zdrojach zbawienia (por. podtytuł; Ps 12,3). Człowiek, który osiągnie zbawienie, będzie mógł do woli się nim sycić, jak spragniony przy źródle poi się obficie wodą. Woda w rzekach Jordanu, którą Jan Chrzciciel dokonywał chrztu, przybrała z kolei znaczenie symboliczne. Nie ona bowiem była najważniejsza. Towarzyszyła jedynie zewnętrznemu gestowi wyrażającemu wewnętrzne nawrócenie. Jak człowiek brudny musi się wykąpać, tak poplamiony grzechem odczuwa konieczność obmycia duchowego. Do chrztu przystąpił także Jezus, choć Jego zanurzenie się w wodach Jordanu miało zupełnie inny charakter. Z jednej strony chciał w ten sposób solidaryzować się z grzesznymi ludźmi, którym przyniesie zbawienie, z drugiej pragnął potraktować to wydarzenie jako inaugurację swej publicznej działalności. Wkrótce sam zacznie chrzcić, nie jednak wodą, lecz Duchem Świętym (por. Mk 1,8). Mesjasz „jest tym, który przyszedł przez wodę i krew, i Ducha” (1 J 5,6), by tą samą „trasą” poprowadzić i nas.
II NIEDZIELA ZWYKŁA
„Chodźcie, a zobaczycie”
„Mów, Panie, bo sługa Twój słucha”
Dzisiejsze czytania mszalne oscylują wokół tematu powołania wybranych ludzi do pełnienia Bożej misji. Młody Samuel usłyszał od kapłana Helego słowa (zamieszczone w podtytule; 1 Sm 3,9), jakimi miał odpowiedzieć Bogu na Jego wołanie. A Bóg przybył do młodzieńca, by powołać go na proroka. Pierwszym proroctwem, które przyszło mu usłyszeć i przekazać, stała się zapowiedź rychłej kary, jaka spaść miała na Helego i jego grzesznie postępujących synów Pinchasa i Chofniego. Z kolei dwaj spośród uczniów Jana Chrzciciela zostali powołani na apostołów, czyli posłani do głoszenia Ewangelii. I chociaż inicjatywa pochodziła od nich samych, czekali na zaproszenie Pana (a umieszczone zostało ono w dzisiejszym tytule; J 1,39). Kiedy je usłyszeli, bez chwili wahania poszli za Nim. Jeden z nich, Andrzej, przyprowadził do Mistrza swego brata Szymona. Tegoż Zbawiciel nazwał imieniem Kefas, czyli Piotr, i zlecił mu misję specjalną: miał stanąć na czele wspólnoty apostołów. Realizacja zadań, jakie wybrani ludzie otrzymali od Wszechmogącego, determinowała całe ich życie. Można do nich skierować słowa św. Pawła (jakkolwiek napisane w innym kontekście): „Już nie należycie do samych siebie” (1 Kor 6,19). Choć nie należeli już do samych siebie, nie czuli się wcale z tego powodu zniewoleni. Przeciwnie, swym zaangażowaniem ochotnie realizowali Boży plan. Mimo licznych ucisków i trudności byli napełnieni pokojem i radością. Nieraz zapewne powtarzali za psalmistą deklarację: „Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże” (Ps 40,9).
Więcej przeczytasz w 1. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [10 i 17 stycznia 2021 R. XXXII Nr 1 (812)]
TUTAJ można zakupić najnowszy (1/2021) numer dwutygodnika „Pielgrzym”:
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/Pielgrzym-12021/287
