Liturgia słowa: Jr 13, 1-11; Ps Pwt 32, 18-19. 20. 21 (R.: por. 18b); Jk 1, 18; Mt 13, 31-35.
(Mt 13, 31-35 – z Biblii Tysiąclecia)
Przypowieść o ziarnku gorczycy i o zaczynie
31 Inną przypowieść im przedłożył: «Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. 32 Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach».
33 Powiedział im inną przypowieść: «Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło».
34 To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. 35 Tak miało się spełnić słowo Proroka:
Otworzę usta w przypowieściach,
wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata.
Rozważanie:
Czym jest królestwo niebieskie? Jezus porównuje je do ziarna wyrastającego na wielką roślinę i do zaczynu, który zakwasza całe ciasto. Podobnie jak ten zaczyn albo ziarno, tak też obecność Bożej miłości i Bożego życia zapoczątkowuje w nas królestwo niebieskie. Z Przyjściem Jezusa miłość Boża i Boże życie zostały nam objawione i udzielone. Jezus je uosabiał, głosił i przekazywał swym uczniom, którzy chociaż byli pełni dobrej woli, to jednak też zdezorientowani, przestraszeni i pełni obaw wobec swej niewiedzy, a także przerażeni atakami wrogich im grup. I właśnie ta zastraszona i zdezorientowana grupka rozrośnie się jak ziarno gorczycy w wielką grupę wiernych wyznawców Jezusa, i podobnie jak zaczyn chlebowy „zakwasi” cały świat, czyli przekaże mu naukę Jezusa o królestwie niebieskim.
Czy w nas nie dokonuje się taki sam wzrost królestwa niebieskiego? Przypomnijmy sobie nasze lata dziecięce, kiedy to wiara nasza była niejasna i słaba. W procesie dojrzewania fizycznego i intelektualnego stawała się zaś coraz wyraźniejsza – coraz bardziej byliśmy jej świadomi i gotowi stawać w jej obronie. Miłość Boża i życie Boże „rozrastały się” w naszych sercach, a my coraz bardziej należeliśmy do królestwa Bożego. Dziękując za to Bogu, prośmy o ciąłem wzrastanie w nas tego królestwa.
Źródło: ks. Władysław Biedrzycki MSF, „Ewangelia w liturgii i życiu”, Pelplin 2012