NIEDZIELA PALMOWA i NIEDZIELA WIELKANOCY
NIEDZIELA PALMOWA
Dlaczego odrzucono Jezusa jako Króla?
Czyż nie witano Go po królewsku, gdy wjeżdżał do Jerozolimy?
Rzeczywiście, kiedy Jezus wjeżdżał do Jerozolimy, słyszał wiwatowanie tłumu: „Hosanna Synowi Dawida!” (Mt 21,9). Ludzie podkreślali Jego królewskie pochodzenie, a ewangelista przywołał zapowiedź proroka Joela: „Oto Król twój przychodzi” (Mt 21,5). Chrystus wspomniał o swym niebieskim dworze (przy pojmaniu [por. Mt 26,53] i wobec Sanhedrynu [por. Mt 26,64]), nigdy jednak nie mówił o swym panowaniu w kategoriach politycznych czy militarnych. Zrozumiał to doskonale Piłat, który na pytanie: „Czy Ty jesteś Królem żydowskim?” (Mt 27,11) usłyszał odpowiedź twierdzącą. Pozostali zaś widzieli w Jezusie uzurpatora. Pilnujący Go żołnierze wykpili Jego królewską godność (por. Mt 27,28–29), co wcześniej zapowiedział już prorok Izajasz („Podałem grzbiet mój bijącym”; Iz 50,6). Po ukrzyżowaniu Żydzi drwili: „Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzyża” (Mt 27,42), co przepowiedział onegdaj psalmista („Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą”; Ps 22,8). A patrzyli nie tylko na Skazańca, ale także na napis umieszczony nad Jego głową: „To jest Jezus, Król żydowski” (Mt 27,37). Najpierw zatem ludzie witali Jezusa jako Króla, potem Jego królewskość wykpili. Nie mieli jednak świadomości, że Jego uniżenie i śmierć nie zaprzeczają temu, iż jest On Królem, bo stanowią jednocześnie swoistą intronizację. Dokonał jej Bóg Ojciec, który Syna „nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię” (Flp 2,9). Oto prawdziwy Król, nie ziemskiego imperium, ale całego Wszechświata!
NIEDZIELA WIELKANOCY
W jaki sposób Stary Testament zapowiada zmartwychwstanie Jezusa?
Co o tym wydarzeniu piszą autorzy Nowego Testamentu?
Obfita wielkanocna Liturgia Słowa daje nam odpowiedź na powyższe pytania. Św. Mateusz wspomina trzęsienie ziemi, jakiego świadkami były kobiety, a następnie anioła, który oznajmił im: „Nie ma Go tu, zmartwychwstał” (Mt 28,6). Za chwilę niewiasty ujrzały Pana. Św. Jan z kolei wymienia tylko Marię Magdalenę oraz dwóch uczniów Jezusa (Piotra i Jana), którzy zastali pusty grób (por. J 20,1–9). Zmartwychwstanie Chrystusa jawi się jako centralne wydarzenie w historii zbawienia. Poznajemy ją z wielkanocnych czytań mszalnych, począwszy od opisu stworzenia świata (por. Rdz 1,1–2,2), poprzez opowiadanie o ofierze Abrahama (por. Rdz 22,1–18) i o cudownym przejściu Izraelitów przez Morze Czerwone (por. Wj 14,15–15,18). Prorocy zapowiadali nadejście Mesjasza i czasy Jego królowania. Pisał o tym Izajasz (por. Iz 54,4–14; 55,1–11 oraz 12,2–6), Baruch (por. Ba 3,9–4,4) i Ezechiel (por. Ez 36,16–28). Wtórował im psalmista (por. w kolejności występowania w lekcjonarzu: Ps 104; 33; 16; 30; 19; 42; 51; 118). Dla autorów nowotestamentalnych zmartwychwstanie stało się centralnym tematem przepowiadania. Św. Paweł wyraża wiarę, że wyznawcy Chrystusa dzięki Jego powstaniu z martwych otrzymają nowe życie (por. Rz 6,3–11), co ich zobowiązuje do dążenia „do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi” (Kol 3,2) i – w ujęciu metaforycznym – do wyrzucenia starego kwasu (por. 1 Kor 5,6–8). Św. Piotr z mocą przemawiał: „Bóg wskrzesił Go [tj. Jezusa] trzeciego dnia” (Dz 10,40).
