Gdy chrześcijaństwo przeniknęło do klas wykształconych, zyskało wielu wyznawców, którzy nie poprzestawali – jak pierwsi chrześcijanie – na przeżywaniu nauki Chrystusa i umieraniu za nią. Filozofowie i retorzy, których na ich katedrach zastała ta nowa wiara, jako neofici zwrócili przeciwko pogaństwu to wszystko, na co pozwoliła im nauka i sztuka – oddali w służbę nauki całą broń, jaką dała im kultura klasyczna.
Pogaństwo było nie tylko religią i nie tylko przenikało do obyczajów, prawa i instytucji, ale było także bodźcem i natchnieniem dla poetów, artystów i myślicieli. Ich arcydzieła, które zaliczamy do najpiękniejszych osiągnięć Aten i Rzymu, były wspaniałymi owocami ośmiu wieków kultury i cywilizacji, były też przepojone nauką i duchem pogaństwa. Chrześcijanie zastanawiali się nad tym, czy powinni odrzucić kulturę klasyczną z tego samego powodu, z którego odrzucili misteria Izydy albo gorszący kult Priapa.
Nurt umiarkowany
Chrześcijanie wierzą, że jest tylko jeden Bóg. Do tego stwierdzenia dochodzą za pomocą rozumowania i znaków. Nauki tej dotykali także filozofowie i poeci pogańscy. Próbowali tę prawdę odkryć i zrozumieć, ale żaden z nich nie zdołał jej uchwycić, ponieważ nie szukali u Boga tego, co dotyczy Boga, lecz każdy według własnych możliwości. (…)
ks. Augustyn Eckmann
Więcej przeczytasz w 4. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [16 i 23 lutego 2025 R. XXXVI Nr 4 (919)], str. 20-21.
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
