Celebrowane w liturgii misterium naszego odkupienia dokonuje się za pomocą znaków i symboli. Zbawcza rzeczywistość jest ukryta przed naszymi oczyma, ponieważ „Królestwo Boże nie jest z tego świata” (J 18,36).
W Starym Testamencie Izraelici poprzez różne znaki doświadczali Bożej obecności i Jego opieki nad narodem. Bóg był w słupie obłoku i słupie ognia (Wj 12,21), w łagodnym powiewie (1 Krl 19,12–13). Ostatecznie świątynia stała się znakiem Jego obecności (król Salomon modlił się podczas uroczystości poświęcenia świątyni: „wszelką modlitwę, każde błaganie poszczególnego człowieka czy też całego Twego ludu, Izraela, skoro przejęty klęską, wyciągnie ręce do tej świątyni, Ty usłysz w niebie, miejscu Twego przebywania” 1 Krl 8,38–39).
Nowy Testament jest czasem objawienia się Boga w widzialnej postaci – „Słowo stało się Ciałem i zamieszkało między nami” (J 1,14). „Pan Jezus w swoim przepowiadaniu często posługuje się znakami świata stworzonego, by ukazać tajemnice Królestwa Bożego. Uzdrawia lub potwierdza treść swojego przepowiadania przez znaki materialne lub symboliczne gesty” (KKK 1151). Chociaż po swoim zmartwychwstaniu Jezus nadal ukazuje się uczniom i potwierdza, że żyje, to jednak Jego Ciało jest już Ciałem uwielbionym. Dlatego tuż przed Wniebowstąpieniem zapewnia uczniów: „Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Od dnia Pięćdziesiątnicy zaś Duch Święty przez znaki sakramentalne Kościoła dokonuje dzieła uświęcania.
Człowiek jest istotą cielesną i duchową, „wyraża i rozumie rzeczywistości duchowe za pośrednictwem znaków i symboli materialnych. Jako istota społeczna człowiek potrzebuje znaków i symboli, by kontaktować się z innymi za pośrednictwem języka, gestów i czynności. To samo odnosi się do jego relacji z Bogiem” (KKK 1146), która znajduje swój najgłębszy wyraz w celebrowanej we wspólnocie liturgii.
ks. Andrzej Megger
„Pielgrzym” 2016, nr 4 (684), s. 9
