Święty Kazimierz – główny patron Litwy, czczony też w Polsce – jest orędownikiem osób podejmujących służbę publiczną w państwie. Ten królewicz, pochodzący z dynastii Jagiellonów, łączył działalność polityczną z wielką pobożnością. Nie zabiegał o władzę i zaszczyty, tylko szukał Boga, sprawiedliwości i prawdy. Znany był z dobroczynności i ascetycznego życia; nosił włosiennicę, pościł.
Jan Paweł II powiedział o świętym, gdy odprawiał w Watykanie mszę św. z okazji 35. rocznicy utworzenia Papieskiego Kolegium Litewskiego św. Kazimierza, że: „(…) w krótkim czasie osiągnął on doskonałość. Dzisiaj niczym diament zdobi wizerunek Kościoła, szczególnie na Litwie i w mojej Ojczyźnie. Dla nas wszystkich niechaj będzie wzorem i potężnym orędownikiem”.
Kazimierz urodził się na Wawelu w Krakowie 3 października 1458 r. Jego rodzicami byli: Kazimierz Jagiellończyk i Elżbieta Rakuszanka, córka cesarza Niemiec Albrechta II Habsburga, zwana „matką królów”. Stanowili niezwykłą parę, która zadziwiała dwór szczerą pobożnością, oboje fundowali kościoły, klasztory, odbywali pielgrzymki do miejsc świętych, zapisali się do konfraterni zakonu paulinów. Żyli zgodnie i cieszyli się, że Bóg im błogosławi, bo mieli aż trzynaścioro pociech.
Spośród królewskich dzieci Kazimierz specjalnie się nie wyróżniał, był niewysoki, miał ciemne włosy, oczy i był podobny do dziada Władysława oraz ojca. (…)
MARZENNA BŁAWAT
