V i VI NIEDZIELA WIELKANOCY
V NIEDZIELA WIELKANOCY
Halal i doksadzo – o wychwalaniu Boga
Mamy za co oddawać chwałę Panu!
Psalmista przewiduje, pisząc w czasie przyszłym, że „będą chwalić [hebr. halal] Pana ci, którzy Go szukają” (Ps 22,27). Z czasem chwała ta dotrze na krańce ziemi, tak że wszystkie ludy pogańskie oddadzą pokłon Wszechmocnemu. Chwała Panu za św. Pawła, który był gorliwym i skutecznym głosicielem Dobrej Nowiny (o wydarzeniach po jego nawróceniu czytamy w dzisiejszym pierwszym czytaniu; por. Dz 9,26–31)! Chwała Panu za pokój, jakim obdarzał Kościół w Palestynie, i za Ducha Świętego, którego posłał swym wyznawcom! Chwała Panu za Jego przykazania, bo dzięki ich przestrzeganiu, jak przekonuje św. Jan, możemy podobać się Bogu i trwać we wspólnocie z Nim (por. 1 J 3,18–24)! Trwamy jako latorośle w winnym krzewie, jakim jest sam Chrystus, a Ojciec Niebieski jawi się jako Ogrodnik. Skutkiem tego trwania jest owocowanie – tak jak w świecie przyrody gałązki winne wrastają w drzewa, aby rodzić winogrona. A jeśli my trwamy w Jezusie (mając cały czas łączność z Ojcem), to po to, byśmy rodzili dobre uczynki. Bez nich trwanie jest bezużyteczne i pozbawione sensu. A nasze czyny mają określony cel. Mówi o tym sam Jezus: „Ojciec mój przez to dozna chwały [gr. doksadzo], że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moim uczniami” (J 15,8). Chwała Panu za to, że mamy możliwość owocowania dobrem, trwania w Nim i przy Nim jako Jego uczniowie! Ta radość wybrzmiewa głośniej w okresie wielkanocnym (który wciąż przeżywamy), kiedy to często wołamy „Alleluja!”. A ten hebrajski zwrot oznacza: „Wychwalajmy Jahwe”, czyli Pana.
VI NIEDZIELA WIELKANOCY
Goyim i ethne – o działaniu Boga pośród narodów
W Boży plan zostali włączeni także poganie
Świadom swej przynależności do narodu wybranego psalmista przeczuwał, że Boży plan względem świata nie może ograniczać się tylko do Izraela. Swą intuicję wyraził w słowach: „Pan okazał swoje zbawienie, na oczach pogan [hebr. goyim] objawił swą sprawiedliwość” (Ps 98,2). Jak się okazało kilka wieków później, Bóg „zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat” (1 J 4,9), a więc na wszystkich ludzi, nie tylko na Żydów. A uczynił to po to, aby „ujrzały wszystkie krańce ziemi zbawienie Boga naszego” (Ps 98,3). Początek realizacji tych starotestamentalnych zapowiedzi nastąpił wraz z przyjściem na świat Chrystusa. Jego uczniowie mieli zacząć wypełniać Boży plan włączania pogan do nowego Ludu Bożego. Nie było to jednak dla nich zadaniem łatwym. O ile św. Paweł szybko pojął cel swej misji, o tyle św. Piotr dystansował się od niej, ograniczając się początkowo do działalności pośród swych rodaków. Sytuacja zmieniła się, kiedy zrozumiał, że Pan chce, aby apostoł zaniósł wieść o zbawieniu także innym ludziom, wszak „dar Ducha Świętego wylany został także na pogan [gr. ethne]” (Dz 10,45). Dzięki temu również poganie, niegdyś (w mniemaniu Izraelitów) wyłączeni z Bożej perspektywy zbawienia, zostali dowartościowani. Także i oni mogli odtąd trwać w miłości Jezusa (por. J 15,9) i przynosić owoce dobrych czynów. Przekonał się o tym jako pierwszy Korneliusz i jego domownicy, którym chrztu udzielił św. Piotr. Z czasem coraz więcej pogan zostawało chrześcijanami i cieszyło się z przyszłego zbawienia.
Więcej przeczytasz w 9. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [28 kwietnia i 5 maja 2024 R. XXXV Nr 9 (898)], str. 6-7.a
Fot. Pixabay
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
