Życie pustelnicze otoczone jest wieloma stereotypami, jak choćby założeniem, że pustelnik ucieka od świata i ludzi, jego ulubionym przysmakiem są korzonki z igliwiem sosny i że śpi, mając pod głową jakiś kamień lub kloc drewna. Wierzy się także, że pustelnik posiada tajemniczą mądrość, którą przykrywa delikatną nutą szaleństwa.
Musimy jednak pożegnać się z tą stereotypowo-romantyczną wizją pustelnika i osiąść w rzeczywistości, ponieważ życie pustelnicze jest drogą powołania do życia konsekrowanego, możliwą do realizacji w Kościele. Katechizm Kościoła Katolickiego określa istotę powołania pustelniczego: „Ukazują oni każdemu wewnętrzny aspekt tajemnicy Kościoła, którym jest osobowa bliskość z Chrystusem. Ukryte przed światem życie pustelnika jest milczącym przepowiadaniem Chrystusa, któremu oddał swoje życie, ponieważ jest On dla niego wszystkim. Na tym polega to szczególne powołanie, by na pustyni, właśnie w walce wewnętrznej, znaleźć chwałę Ukrzyżowanego.” (…)
ks. Dawid Tyborski
Więcej przeczytasz w 14. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [9 i 16 lipca 2023 R. XXXIV Nr 14 (877)], str. 14-16
Dwutygodnik „Pielgrzym” w wersji papierowej oraz elektronicznej (PDF) można zakupić w księgarni internetowej Wydawnictwa Bernardinum.
