I i II NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
I NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
„Jest to słowo wiary, którą głosimy”
„Gdy diabeł dopełnił całego kuszenia, odstąpił od Niego do czasu”
Liturgia Słowa pierwszej niedzieli Wielkiego Postu rozpoczyna się sceną kuszenia Jezusa przez diabła. Okazuje się, że kusiciel świetnie zna Pismo Święte i nim się posłużył, usiłując zwieść Mesjasza. „Słowo wiary” (por. cytat w tytule; Rz 10,8) wykorzystał jako słowo zwodzenia. W pierwszej pokusie Zły zaproponował Chrystusowi, by Ten przemienił kamień w chleb. Przywołał tu wydarzenie sprzed wieków, kiedy zgłodniały naród wybrany wędrował ku Ziemi Obiecanej pod troskliwą opieką Boga (por. Pwt 8,3). W drugiej pokusie zwodziciel nawiązał do Księgi Psalmów (por. Ps 2,7–8), proponując Jezusowi władzę nad całym światem, jeśli Ten odda mu pokłon. A przecież każdy Izraelita wiedział doskonale, że pokłon przynależy się jedynie Stwórcy (por. Pwt 26,10). W ramach trzeciej próby kusiciel zaproponował Mesjaszowi, by Ten rzucił się w dół ze świątynnego narożnika, powołując się na słowa psalmu, jaki pojawia się w dzisiejszej Liturgii Słowa: „Bo rozkazał swoim aniołom, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach. Będą cię nosili na rękach, abyś stopy nie uraził o kamień” (Ps 91,11–12). Zbawiciel oczywiście zdołał obronić się przed zakusami Złego (por. cytat w podtytule; Łk 4,13), również przywołując słowa Biblii. Dla nas cały epizod stanowi ostrzeżenie, że szatan w swej przebiegłości potrafi posługiwać się najświętszymi słowami, aby doprowadzić nas do upadku. Musimy być zatem wyjątkowo ostrożni, zwłaszcza w okresie wielkopostnym, by nie dać się przez niego oszukać.
II NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
„Nasza ojczyzna jest w niebie”
„Będę oglądał dobra Pana w krainie żyjących”
Abramowi (późniejszemu Abrahamowi) Bóg polecił: „Spójrz na niebo i policz gwiazdy” (Rdz 15,5). Zapewnił następnie patriarchę, że równie liczne będzie jego potomstwo. Oczywiście Pan spełnił swą obietnicę. Ile to razy człowiek spoglądał w niebo, tęskniąc za Stwórcą i modląc się do Niego. Na tle nieba Jezus ukazał wybranym uczniom (Piotrowi, Janowi i Jakubowi) swą Boską chwałę. Z nieba przybyli dwaj wielcy bohaterowie w historii Izraela, Mojżesz i Eliasz. Wreszcie z nieba odezwał się głos Ojca, który oznajmił zlęknionym apostołom: „To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie” (Łk 9,35). Nic zatem dziwnego, że za niebem człowiek tęskni i traktuje je jako cel swej życiowej wędrówki (por. cytat w tytule; Flp 3,20). Na wszystko, cokolwiek czynimy tu, na ziemi, winniśmy spoglądać przez pryzmat mety, ku której zmierzamy. Psalmista nazywa ją „krainą żyjących” (por. cytat w podtytule; Ps 27,13), żywiąc przekonanie, że po fizycznej śmierci życie ludzkie wcale się nie kończy. Niestety, wielu ludzi nie idzie w kierunku nieba, niektórzy celowo wolą wędrować w stronę przeciwną. Szatan usiłuje odwieść każdego człowieka z właściwej drogi. A ci, którzy starają się postępować sprawiedliwie i przestrzegać Bożych przykazań, doszedłszy do kresu swego żywota, i tak stają przed zamkniętą bramą do nieba. Mają jednak ze sobą klucz. Jest nim krzyż Chrystusa. Zbawiciel bowiem umarł na nim, aby dać nam szansę na zbawienie. To właśnie te prawdy przywołujemy częściej niż zwykle w okresie Wielkiego Postu, jaki przeżywamy.
Więcej przeczytasz w 5. numerze dwutygodnika „Pielgrzym” [6 i 13 marca 2022 R. XXXIII Nr 5 (842)]
TUTAJ można zakupić najnowszy (05/2022) numer dwutygodnika „Pielgrzym” w wersji tradycyjnej (papierowej):
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/Pielgrzym-52022-/1801
UWAGA – NOWOŚĆ!
TUTAJ można zakupić najnowszy (05/2022) numer dwutygodnika „Pielgrzym” w wersji elektronicznej (PDF):
https://ksiegarnia.bernardinum.com.pl/pl/p/Pielgrzym-052022PDF-/1802
